Korepetycje z Jana Pawła II

Jan Paweł II

Kobieta

Korepetycje z Jana Pawła II

Elżbieta Adamiak

Korepetycje z Jana Pawła II - 8 kwietnia 2011

Elżbieta Adamiak, Perspektywy nowego feminizmu, WIĘŹ 2005 nr 5-6.

Wyraźne „nie” wobec święceń kobiet, wypowiadane przez Jana Pawła II, otwiera drugą zasadniczą kwestię, tzn. pytanie o możliwości posługiwania kobiet w Kościele – także urzędowego. Jako zadania na przyszłość jawią się tu dwie podstawowe kwestie. Po pierwsze – potrzeba teologicznego uzasadnienia wykluczenia kobiet z sakramentu święceń. Dyskusje teologiczne, nieustające także po ukazaniu się „Ordinatio sacerdotalis”, wskazują, że ciągle brak wyczerpującej odpowiedzi na istotne pytanie: Na czym polega przykład Chrystusa, nie dopuszczającego kobiet do grona Dwunastu, skoro nie jest dyskryminacją kobiet? Jakie zbawcze znaczenie dla wszystkich członków Kościoła ma ten wybór, skoro dotyczy samego Boskiego ustanowienia Kościoła („Ordinatio sacerdotalis”, 4)?

Po drugie – postulując pełny udział kobiet w życiu publicznym, Kościół musi odnieść ten postulat do siebie samego. Rzeczą absolutnie konieczną jest przejście od teoretycznego uznania aktywnej i odpowiedzialnej obecności kobiety w Kościele do praktycznej realizacji – nauczał Jan Paweł II w 1988 r. (adhortacja „Christifideles laici”, 51).

Odnosząc ten postulat do Kościoła w Polsce, warto byłoby opracować i wcielić program duszpasterski uwzględniający ten aspekt. Możliwości zaangażowania kobiet, niewymagające sakramentu święceń, pozostają bowiem w dużej mierze niewykorzystane. Wiele można nauczyć się pod tym względem choćby od sąsiadujących Kościołów lokalnych. Jako minimum można by przyjąć zasadę, że jeśli dwoje kandydatów o takich samych kwalifikacjach i kompetencjach ubiega się o jakieś stanowisko, przyjmowana jest kobieta. Chodziłoby zatem o maksymalne popieranie przejmowania funkcji kościelnych przez kobiety – tam, gdzie zezwala na to prawo kościelne. Myślę o aktywnie działających radach duszpasterskich i ekonomicznych w parafiach i diecezjach, o urzędach w sądach kościelnych, o kierowniczych stanowiskach w instytucjach kościelnych, np. w czasopismach, wydawnictwach, stowarzyszeniach itp. Również zaangażowanie kobiet podczas liturgii można zwiększyć poprzez włączenie ich do służby ministranckiej, nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii, poszukać możliwości zatrudnienia teologicznie wykształconych kobiet w pracy parafialnej.

Oznaczałoby to zarazem wyraźne popieranie kobiet nauczających w Kościele i uważne przysłuchiwanie się ich słowu. Dojście kobiet do głosu w Kościele powinno bowiem mieć konsekwencje dla treści: kobiety mają przecież inne doświadczenia życiowe i doświadczenie wiary, w związku z tym inaczej podchodzą do wielu spraw, inaczej stawiają priorytety. Zmiana stosunku do kobiet powinna znaleźć odzwierciedlenie w stosowaniu inkluzywnego, tzn. obejmującego obie płcie, języka w liturgii. Zakony żeńskie powinny stać się miejscem kształtowania dojrzałych, samodzielnych kobiet.

Istotne novum nauczania Jana Pawła II polega na wezwaniu kobiet do tworzenia nowego feminizmu. Pisał on, że kobiety mają stawać się promotorkami „nowego feminizmu”, który nie ulega pokusie naśladowania modeli „maskulinizmu”, ale umie rozpoznać i wyrazić autentyczny geniusz kobiecy we wszystkich przejawach życia społecznego, działając na rzecz przezwyciężania wszelkich form dyskryminacji, przemocy i wyzysku (encyklika „Evangelium vitae”, 99). Papież opowiada się za zróżnicowaną, ale zasadniczo pozytywną oceną ruchu kobiet. W Liście do kobiet (nr 3) przeprasza za winy Kościoła wobec kobiet i dodaje: Niech to ubolewanie stanie się w całym Kościele bodźcem do odnowy wierności wobec ducha Ewangelii, która właśnie w odniesieniu do kwestii wyzwolenia kobiet spod wszelkich form ucisku i dominacji głosi zawsze aktualne orędzie płynące z postawy samego Chrystusa.

WIĘŹ 2005 nr 5-6

poprzednia strona 1 2 3 następna strona

Jan Paweł II

Kobieta

Korepetycje z Jana Pawła II

Elżbieta Adamiak

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?