Korepetycje z Jana Pawła II

Z tymi pytaniami film pozostawia widza, także tego polskiego, trochę oburzonego i zbulwersowanego, bo przecież takim językiem się w Polsce o papieżu nie mówi. W tych pytaniach — przy odrobinie dobrej woli — również polski widz może się jednak (i powinien) odnaleźć. Niektórym jednak tej dobrej woli zabrakło.

Komu się dziwić, można retorycznie spytać, naśladując narratora: polskim odbiorcom, autorom filmu, telewizji publicznej? Wszystkim po trochu. O autorach i widzach była już tu mowa. Wielka szkoda, że zabrakło wyobraźni redaktorom TVP. Uważam, że film Helen Whitney nie nadawał się do emisji akurat w porze najwyższej oglądalności w dniu 22. rocznicy pontyfikatu. Narrator tego filmu — wbrew temu, co sam twierdzi — nie rozumie polskiej duszy, nie wie, kim jest dla Polaków Karol Wojtyła. To nie on powinien tego dnia w polskiej telewizji opowiadać o Janie Pawle II.

Ale można przecież było pokazać ten film innego dnia, np. w istniejącym w „Jedynce” cyklu „Kontrowersyjny dokument”, zaś bezpośrednio po emisji urządzić w studio dyskusję z udziałem osób, które nie tylko mają na temat papieża coś do powiedzenia, lecz po prostu są w tej dziedzinie kompetentne (ważne, że miałby to być nie tylko czyjś autorytatywny komentarz, lecz właśnie dyskusja). Taka fascynująca rozmowa mogłaby zapewne trwać do rana. Zamiast niej otrzymaliśmy jednak żenujący spektakl epitetów.

Pretensji można mieć zatem wiele, ale mimo wszystko nie powinniśmy się gorszyć faktem, że ten film pokazano w polskiej telewizji! Zobaczmy, jak wielkim wyzwaniem dla współczesnego świata jest Jan Paweł II. Nikt nie może obok niego przejść obojętnie. Zastanówmy się raczej, czy również dla nas, Polaków, papież nie jest tak samo trudnym wyzwaniem?

„A może jest to prorok?” — pytał poszukujący i zbuntowany narrator filmu. Co my w Polsce — nie buntujący się i mający jakże często poczucie, że poszukiwać już nie musimy — robimy z przesłaniem tego proroka?

ks. Andrzej Luter