Czytelnia

Mam przeświadczenie, że gdyby przypadło mi w udziale długie, przedpotopowe życie, ale miałbym przeżywać je bez Ciebie, u jego kresu byłbym nieszczęśliwy. Myślę, że z samego znużenia i obrzydzenia miałbym pokusę zniszczyć siebie. Myślę, że w końcu utraciłbym rozum i zupełnie oszalał, gdyby moje życie tu, na ziemi, dostatecznie długo się ciągnęło. Zacząłbym je odczuwać jako samotne więzienie, bo czułbym się zamknięty w samym sobie i pozbawiony jakiegokolwiek towarzysza, gdybym nie mógł z Tobą, Boże mój, obcować. Tylko Ty, nieskończony mój Panie, jesteś ciągle nowy, chociaż odwieczny — ostatni tak samo, jak pierwszy.

John Henry Newman, Rozmyślania i modlitwy, s. 127.