Czytelnia

Kobieta

Bardziej z bliska Z matką Jolantą Olech, przełożoną generalną urszulanek szarych, rozmawiają Katarzyna Jabłońska i Zbigniew Nosowski, WIĘŹ 2004 nr 6.

– Tak też próbujemy robić. Ale ze stereotypami walczy się bardzo długo. Ten akurat stereotyp dotyczący zakonnic ma długą historię i jest na pewno głęboko zakorzeniony – wśród świeckich, ale i wśród duchownych. Myślę, że my same też trochę przyczyniłyśmy się do powstania i żywotności tego stereotypu przez pewne postawy, np. czasem brak samodzielności, a także przez aurę tajemniczości wokół naszego życia. Gdy się tworzy pewne enklawy zamknięte, trzeba się liczyć z tym, że ludzie będą wyobrażali sobie różne rzeczy, co też za tym zamknięciem się dzieje. Pamiętam czasy mojej młodości, kiedy nawet kogoś bardzo bliskiego nie mogłam wprowadzić do tzw. klauzury, strefy zarezerwowanej tylko dla sióstr. Ten ktoś mógł sobie tylko wyobrażać, jak ja żyję, a ja nie mogłam dać mu szansy na zweryfikowanie tych wyobrażeń. A tam przecież – i wtedy, i dziś – nie było nic do ukrycia. Tak jak nie ma nic do ukrycia w moim pokoju, w którym rozmawiamy. Jest tu łóżko, jest stół, są narzędzia pracy, jest szafa na ubrania – tak jak przeciętny skromny człowiek stara się żyć. Nasze życie naprawdę jest zwyczajne i proste. Od czasów Soboru zakony zaczęły się otwierać, mówić z większą prostotą o swym życiu, na zasadzie „przyjdźcie i zobaczcie”. Może także i to powoli będzie prowadziło do przełamania stereotypów?

Sama postawa zakonnic jednak nie wystarczy. Ważne jest to, jak są traktowane przez innych, zwłaszcza księży. Tu pojawia się wielki paradoks: mówi się siostrom, ze wybrały lepszą cząstkę, a wielu traktuje je jako coś gorszego.

– To po części prawda i po części nieprawda. Istnieją niewątpliwie w Kościele problemy w relacjach księża-świeccy, podobnie księża-zakony, a zwłaszcza księża-zakonnice. Owszem, czasem siostry są traktowane jako jakaś niższa kategoria członków Kościoła. Wiele się na to składa. Trzeba też jednak powiedzieć, że i wiele się zmienia w tej dziedzinie. Nauczanie Papieża o roli kobiety w Kościele i świecie, a więc także o roli kobiety konsekrowanej, o należnym jej miejscu w życiu Kościoła robi swoje. Jest to jednak proces niełatwy, wymagający czasu, przemiany mentalności, cierpliwości we wzajemnych relacjach. Rewindykacje, napięcia, pretensje do niczego dobrego nie prowadzą. Same zakonnice muszą jakoś współdziałać w tych przemianach, przez swą dojrzałość, świadomość własnej tożsamości i własnego miejsca, wysokie kompetencje o charakterze duchowym i profesjonalnym. Wtedy będą budziły szacunek – niezależnie od tego, czy pracują w kuchni czy na uniwersytecie. Nie od typu pracy bowiem zależy wartość człowieka, tylko od tego, co w tę pracę wkłada i jak ją wykonuje. Staram się często mówić młodszym siostrom, że każda z nas musi mieć ambicje bycia wirtuozem w swoim życiu i w swojej pracy oraz ekspertem w dziedzinie życia duchowego.

Ze swej strony, szczególnie młodzi księża w seminariach powinni mieć możliwość słuchania wykładów z teologii i duchowości życia konsekrowanego. Często zdarza się, że po prostu nie wiedzą czym ono jest i posługują się w swym myśleniu stereotypami, o których była mowa. A mówiąc szerzej, dziś w sposób szczególny winni być wychowywani do właściwych relacji z kobietami, do szacunku dla każdej kobiety, także zakonnicy. Zdrowe relacje ksiądz-zakonnica powinny być relacjami ludzi, którzy mają głęboką świadomość własnej tożsamości i godności – każdy swojej – a do siebie nawzajem odnoszą się z szacunkiem.

poprzednia strona 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 następna strona

Kobieta

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?