Czytelnia

Ofiara Mszy świętej w swojej teologicznej głębi pokazuje, że ani prawdziwa miłość, ani szczęśliwe życie nie są możliwe bez w y d a n i a s i e b i e. Eucharystyczne wydarzenie, sięgające źródłowo „w głąb Trójcy”, ukazuje i wspiera dzianie się życia i miłości. To najwyższa synteza i sens tej refleksji: nie da się żyć bez ofiary, jeśli miłość wolna od egoizmu ma być ostatecznym kluczem do rozumienia rzeczywistości: Ty jeden – Sakramencie, świetlna równowago, / Uciszasz ciemną trwogę rozdartej miłości.

Trzy rady

Co robić, jak myśleć, jak żyć – by uczyć się z eucharystycznej ofiary Chrystusa ofiarowania Bogu i ludziom siebie? Nasuwają mi się trzy rady: kontemplować, dziękować, oprzeć głowę na Jego piersi.

Pierwsza rada pochodzi z „Mane nobiscum, Domine”: kontemplować. Papież podpowiada adorację eucharystyczną jako odpowiedź na postawione przed chwilą pytanie. Pozostawajmy długo na klęczkach – radzi. Wspólne przebywanie upodabnia miłujących do siebie. Pisze: Obecność Jezusa w tabernakulum winna stanowić jakby b i e g u n p r z y c i ą g a n i a dla coraz większej liczby dusz w Nim zakochanych, zdolnych przez długi czas słuchać Jego głosu i niemal odczuwać bicie Jego serca. „Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan!” (Ps 34 [33], 9) (nr 18).

Druga – dziękować – też z „Mane nobiscum, Domine”. Wdzięczność przeszkadza rozwojowi „próżnego przekonania o samowystarczalności człowieka”. Uczy logiki daru – w konsekwencji solidarności, postawy ofiarniczej. Bo „kultura Eucharystii” rozwija kulturę dialogu – pisze Papież. I kilka zdań dalej kapitalnie puentuje: Kto nauczy się „składać dziękczynienie” na wzór ukrzyżowanego Chrystusa, może stać się męczennikiem, ale nigdy nie będzie prześladowcą (nr 26).

Oprzeć głowę na Jego piersi – to rada par excellence ewangeliczna. Przywołana przez Papieża specjalnie dla księży, ale pewnie nie tylko dla nich ważna… W każdym razie z kapłańskiej perspektywy wygląda to tak (raz jeszcze Jan Paweł II): Powołanie kapłańskie jest […] tajemnicą szczególnej wymiany – admirabile commercium – pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Człowiek oddaje Chrystusowi swoje człowieczeństwo, by mógł się On nim posłużyć jako narzędziem zbawienia. Chrystus zaś przyjmując ten dar, czyni owego człowieka jakby swoim alter ego. Jeśli się nie wniknie w tajemnicę tej „wymiany”, nie można zrozumieć, jak to się dzieje, że młody człowiek słysząc słowa: „Pójdź za mną!”, wyrzeka się wszystkiego dla Chrystusa w przekonaniu, że na tej drodze jego ludzka osobowość osiągnie całą swoją pełnię18.

Dar powołania jest więc po to, aby uczynić człowieka alter Christus. Źródła tego powołania są bowiem Chrystusowe, czyli Boskie i ludzkie jednocześnie. Oto, co znaczy być księdzem na Jezusowy wzór (alter Christus): być ludzkim na Boską miarę, być Bożym na ludzką miarę; być ludzkim w Boski sposób, być Bożym w ludzki sposób.

Jak to robić? Nikt nie dorasta do Chrystusowego wzoru – to oczywiste. Ale Ewangelie były, są i będą pod tym względem niewyczerpanym źródłem inspiracji. Synowska więź z Ojcem, w której znajdują źródło i oparcie wszystkie odcienie miłości wobec sióstr i braci; reakcje mądre i czułe zarazem, pozbawione sentymentalizmu, jak i oschłości; zgoda na tragizm doczesnego losu, zgoda płynąca z wiary we wszechmoc i miłość Ojca. I bodaj najważniejsze: wolność od lęku przed miłością, czyli wolność dla miłości. Kto wie, czy nie najważniejsza to wskazówka dla celibatariusza próbującego iść po Chrystusowych śladach.

Kierunek owej drogi jasno określony – jest nim świętość, nic innego. „Nie bój się! – mówi Bóg – Nie bój się wyrzec! Spełnisz się na tej drodze. Masz moją wielkanocną gwarancję”.

Co jeszcze? Może to, że co jakiś czas, prawie zawsze w sytuacjach zaskakujących i niespodziewanych, usłyszysz pytanie: Szymonie, czy mnie kochasz? (J 21, 17). Nie odpowiadaj pochopnie. Wyznania miłosne, zwłaszcza wobec Boga, często niewiele kosztują. Raczej oprzyj głowę na Jego piersi, jak umiłowany uczeń (J 13, 25) – Jego miłości możesz być pewny. Oprzyj głowę na Jego piersi, cokolwiek to znaczy: modlitwę, zdumienie, prośbę o wybaczenie, bezradność, czułość.

Zwłaszcza czyń to we mszy. Opieraj się o ołtarz jak o Jego pierś. Bóg nie szydzi z człowieka. Spożytkuje Twoją ofiarę na swój Boski, wszechhojny sposób.

ks. Jerzy Szymik – ur. 1953 r. w Pszowie, ksiądz archidiecezji katowickiej, członek watykańskiej Międzynarodowej Komisji Teologicznej, profesor nauk teologicznych, poeta. Wykłada teologię dogmatyczną w Uniwersytecie Śląskim i Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Autor 30 książek naukowych, poetyckich, eseistycznych.