Czytelnia
Bóg w teatrze, Faust w świątyni, Dyskutują: Dorota Kołodziejczyk, Paweł Dobrowolski, Marek Fiedor, Paweł Goźliński, Katarzyna Jabłońska, WIĘŹ 2007 nr 5.
P. Goźliński: Teatr chce oczywiście oddziaływać na swoją publiczność, czasami wyszukanymi, a czasami dosyć prostymi, wręcz tandetnymi środkami wywołuje przeżycia quasi-religijne. Uwielbiam tandetność teatru, który właśnie przy pomocy paru desek, kilku reflektorów, sposobów, które niesie warsztat aktora, może wywołać coś, co wymyka się opisowi. Co z tym zrobić? Czy to jest groźne? Zdarzało się w przeszłości, że właśnie tak traktowa to Kościół i wojował z teatrem. Ale przecież nie ma co udawać, że liturgia nie czerpie z teatru. Albo Jan Paweł II: był on zdaniem wielu największym performerem XX wieku. I co? Czy to jest obraźliwe, żeby powiedzieć, że Jan Paweł II stosował z aktorstwa zaczerpnięte techniki, żeby zapanować nad tłumem? Nie! On był po prostu świetnym performerem, można z tego powodu klękać, można analizować, ale teatrolog zawsze będzie pełen podziwu.
Chyba więc nie pozostaje nic innego, niż przyjąć, że teatr — z Bogiem lub bez niego — pozostanie na zawsze miejscem spotkania, czasem rozmowy, często sporu i konfliktu. Z religią też.
M. Fiedor: Teatr jest też chyba miejscem, gdzie być może częściej niż gdzie indziej zdarza się nam doświadczać, że są sprawy, które nie śniły się filozofom. Zdarzają się w spektaklu sceny, o których mówimy: jakie to metafizyczne. Nie bardzo wiemy, dlaczego nas porywają, i jak takie rzeczy się konstruuje, to oczywiście kwestia pewnych środków teatralnych, które trzeba obmyślić i zastosować. Są jednak takie momenty w teatrze, zresztą najpiękniejsze, kiedy podczas dwudziestego czy pięćdziesiątego spektaklu nagle dochodzi do takiego nagromadzenia energii widzów, aktorów, Bóg wie czego jeszcze, że przeżywamy niezwykle silne emocje. To jest wspaniałe i tajemnicze.
Oprac. KaJa
Dorota Kołodziejczyk — ur. 1975, studiowała w warszawskiej Akademii Teatralnej oraz na Papieskim Wydziale Teologicznym. Dziennikarka Radia Józef i TV Puls. Mieszka w Warszawie.
Marek Fiedor — ur. 1962, reżyser teatralny. Absolwent wydziału teatrologii UJ oraz wydziału reżyserii PWST w Krakowie. Debiutował w 1990 „Apokryfem wigilijnym” według własnego scenariusza. Zrealizował m.in.: „Paternoster” Kajzara, „Anioły w Ameryce” Kushnera, „Proces” Kafki, „Biesy” Dostojewskiego, „Don Juana” według własnego scenariusza, „Niewinnych” Brocha, „Baala” Brechta, „Matkę Joannę od Aniołów” Iwaszkiewicza, „Wszystkim Zygmuntom między oczy” według Sieniewicza. Jest laureatem licznych nagród, pośród nich są m. in. nagroda dla najlepszego reżysera na XIII Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Kontakt (Toruń 2003) za spektakl „Matka Joanna od Aniołów”, nagroda im. Konrada Swinarskiego dla najlepszego reżysera sezonu 2001/2002 oraz nagroda TVP Kultura za reżyserię spektaklu „Baal”.Mieszka w Poznaniu.
Paweł Goźliński — ur. 1971, teatrolog, dziennikarz. Absolwent Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie i Szkoły Nauk Społecznych przy IFiS PAN, doktor. Autor książki „Bóg Aktor. Romantyczny teatr wiata”. Szef działu reportażu „Gazety Wyborczej” i magazynu „Duży Format”. Wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie. Mieszka w Warszawie.
