Czytelnia

Jest problem dyscypliny. Dla wielu katechetów lekcja religii to istna droga krzyżowa. Poza tym uczniowie, którzy teoretycznie gotowi są do słuchania katechezy, odzwierciedlają procentowo liczbę praktykujących w społeczeństwie: jest ich mniej więcej jedna czwarta. Trzy czwarte zaś potrzebuje nie tyle katechezy, co ewangelizacji, a to zadanie wymagające specjalnego charyzmatu. W liście biskupi apelują do rodziców, by dawali dzieciom przykład wiary — w odniesieniu do owych „trzech czwartych” to tylko pobożne życzenia. Niepraktykujący rodzice sami potrzebują reewangelizacji. Nasi biskupi, jak można wyczytać chociażby ze wspomnianego listu, najwyraźniej nie dostrzegają tego problemu, trzymają głowę w chmurach, a zagrożenie dla wiary widzą w „nieprzestrzeganiu praw ludzi wierzących”. Wróg czyha!

Prawie wszyscy

Religia na pewno powinna w szkole pozostać. Wielu trzeźwo myślących księży, także i kilku biskupów, mówi jednak głośno o potrzebie równoległej pracy duszpasterskiej z dziećmi i młodzieżą, prowadzonej przy parafii. Bp Andrzej Czaja na łamach „Gościa Niedzielnego” (13 czerwca) wysunął ciekawy pomysł: jedną z dwóch obecnie obowiązujących tygodniowo lekcji religii przenieść do parafii. Chodziliby na nią tylko zainteresowani, ale za to możliwa by była autentyczna katecheza. A lekcje prowadzone w szkole — dopowiadam to już od siebie — mogłyby wtedy zawierać wiedzę o religii i być otwarte (czemu nie?) także dla uczniów niewierzących. Wiedza taka jest przecież niezbędna nie tylko do zrozumienia polskiej tradycji, ale też do uczestniczenia w kulturze europejskiej.

Jednocześnie Kościół hierarchiczny nie może chować głowy w piasek. Trzeba uznać, że w społeczeństwie polskim są ludzie niewierzący, a w młodych pokoleniach ich liczba stopniowo się zwiększa. Nie są to bynajmniej pogrobowcy epoki komunizmu. Tych ludzi nie wolno odtrącać, opatrując ich negatywnymi epitetami, lecz trzeba wyciągnąć do nich przyjazną dłoń i podjąć z nimi dialog. A katolikom, w tym młodzieży uczęszczającej na lekcje religii, trudne nauczanie moralne Kościoła należy przedstawiać jako propozycję, popartą racjonalnymi argumentami i doświadczeniem świadków wiary, a nie jako bezdyskusyjny nakaz, na mocy samego autorytetu, pod karą wykluczenia ze wspólnoty. Na pewno nie przyniesie ludziom Kościoła ujmy więcej delikatności i szacunku dla adwersarzy, postawa pokory i słuchanie tego, co ludzie naprawdę myślą.

Także lekcje religii w szkole mogłyby być wtedy piękną twarzą polskiego Kościoła.

Jak warszawska młodzież ocenia katechezę?

40% — dobrze, bardzo dobrze

28% — średnio

14% — źle, bardzo źle

dane Kurii Warszawskiej, 2007 r.