Czytelnia

abp J. Życiński:Pan Grzegorz wspomniał o członkach zespołu „2 Tm 2, 3”. Przypominam sobie, jak przed laty proszono mnie, wówczas początkującego biskupa, żebym potępił muzykę rockową. Odpowiedziałem, że propozycję uważam za absurdalną, ponieważ nie da się za pomocą dekretów formować sympatii muzycznych. Zresztą, merytorycznie też nie byłem do tego przekonany. A dziś iluż mamy apostołów związanych z muzyką rockową, których droga do Chrystusa nie była usłana różami. Są pozytywnym przykładem dokonania wyboru Boga po ciężkich doświadczeniach życiowych i wielkim błądzeniu. Myślę, że niestety zbyt mało znane są te pozytywne przykłady ludzi, którzy dokonali wyboru Chrystusa, którzy odnaleźli się we wspólnocie Kościoła. Naszym zbiorowym obowiązkiem powinno być ukazywanie światu tych pozytywnych doświadczeń. Chodziłoby o ukazywanie chrześcijaństwa, które nie jest po to, żeby potępiać, ale po to, aby ukazywać kierunek do zbawienia.

Odpowiedzieć na samotność

Z. Nosowski: Chrześcijaństwo ma pokazywać drogę do zbawienia w świecie, ale jak to czynić w świecie, który twierdzi, że wszystkie kierunki są ważne, czyli w gruncie rzeczy nie ma żadnych kierunków?

J. Majewski: Dla mnie w tym kontekście kluczową sprawą wydaje się inkulturacja — słowo, które pojawia się w artykule abp. Życińskiego. Inkulturację można pojmować jako poszukiwanie w niechrześcijanach (ich kulturach) elementów pokrewnych Ewangelii, które w istocie rzeczy kryją w sobie otwartość na chrześcijańskie przesłanie. W każdym człowieku jest otwarcie na zbawienie. Chyba nie zawsze wystarczająco wyraźnie zdajemy sobie z tego sprawę. Na początku mojej pracy katechetycznej prowadziłem zajęcia, powiedziałbym, dogmatycznie (ufam, że dogmatyka, królowa nauk teologicznych, nie obrazi się). Wbijałem do głów młodych ludzi, z których tylko nieliczni identyfikowali się z Kościołem, dogmaty wiary, nie bardzo zważając na problemy, jakimi oni żyją. Po jakimś czasie z przerażeniem zauważyłem, że coraz mniej młodzieży przychodzi na katechezę. Zwróciłem się o pomoc do księdza-przyjaciela. Razem zaczęliśmy coraz bardziej uświadamiać sobie, że droga docierania do młodych nie tyle powinna od dogmatu wychodzić, ile do niego prowadzić. Należy wychodzić od problemów i pytań młodzieży (czy dorosłych), by ostatecznie pokazać im, że chrześcijaństwo kryje na nie odpowiedzi. Miło było zobaczyć, jak uczniowie z czasem zaczęli wracać na katechezę.

abp J. Życiński: Nie powinniśmy jednak myśleć, że można dokonać jakiegoś przełomu duszpasterskiego, zastępując jeden wzorzec drugim prostym wzorcem, bo tu na jaw wychodzi wielość stylów, które trzeba łączyć w ramach pluralizmu.

W. Bonowicz: W tym, co powiedział Józef Majewski o swoich doświadczeniach katechety, jest ogromnie ważna sugestia, aby chrześcijaństwo pomagało człowiekowi zrozumieć samego siebie. Czasami jest bowiem w nas, chrześcijanach, skłonność, by podsuwać ludziom elementy, których oni nie potrafią nigdzie dopasować. W ubiegłym roku mój syn przystępował do Pierwszej Komunii. Widziałem, jak wiele trudności miał ksiądz z wyjaśnieniem dzieciom najbardziej podstawowych rzeczy związanych z komunijną praktyką Kościoła; ta wiedza nie miała na czym „siąść”, dzieci nie znały kontekstu. Otóż w przypadku ewangelizacji dorosłych bywa podobnie: dla wielu osób, nawet w Polsce, chrześcijaństwo wcale nie jest czymś oczywistym. W różnych momentach życia ludzie przechodzą rozmaite kursy, podczas których otrzymują jakąś porcję wiedzy religijnej, ale to często niewiele ma wspólnego z tym, czym żyją na co dzień. Trzeba przyjąć inną perspektywę: starać się najpierw zrozumieć człowieka w tym miejscu, w którym jest, z taką wiedzą i światem wartości, jaki ma, a dopiero potem pokazać mu, że „ja jestem mniej więcej tam, gdzie ty, tylko inaczej patrzę na tę rzeczywistość, inaczej w niej buduję samego siebie i jeśli chcesz - zobacz, jak to robię”.