Czytelnia

Przyznaję, że lektura „W obronie Mszy świętej i Tradycji katolickiej” daje wiele do myślenia, otwiera oczy na ważne wymiary liturgii, uczy pogłębionego spojrzenia na misterium Mszy świętej oraz pokory wobec wielowiekowej tradycji liturgicznej, ale jednak... aż roi się w niej od in­wektyw pod adresem Mszy świętej posoborowej. W oczach autora ci, którzy ją przyjmują i nią żyją, winni być pozbawieni złudzeń – po prostu brodzą po uszy w herezji: Upór heretyków-reformatorów [zapewne chodzi tu również o Pawła VI, który zatwierdził reformę liturgiczną – J. M.] zdaje się obecnie terroryzować wiele dusz w Kościele; Sporządzenie takie­go mebla [ołtarza posoborowego – J. M.] jest prawnie dopuszczalne (aczkolwiek teologicznie i liturgicznie fałszywe); Liczne są przykłady błędnych, złych i fałszywych tłumaczeń tekstów liturgicznych [w nowym Mszale – J. M.], zmieniających sens oryginału nieraz do tego stopnia, że trącą herezją, jeśli nie są wręcz heretyckie; Zwróćmy tutaj uwagę na opozycję takiego rozumienia wobec herezji biesiadnej [Msza w rycie poso­borowym - J. M.], dla której Eucharystia to swego rodzaju jedzenie i picie. Trudno się dziwić, że ostatecznie ks. Olewiński z aprobatą może posłużyć się cytatem innego liturgisty: Msza św. sprawowana ku ludowi [Msza posoborowa - J. M.] jest sprzeczna sama w sobie, Jest czystym nonsensem¹². To tylko wybrane przykłady z zamieszczonej w książce długiej litanii oskarżeń o herezję pod adresem porządku posoborowej Mszy świętej, porządku zatwierdzonego przez papieża Pawła VI.

Inne pismo polskich tradycjonalistów – „Pro Fide, Rege et Lege” – szczególnie interesujące rzeczy ma do powiedzenia na temat najnowszego Katechizmu Kościoła Katolickiego. Czyni to piórem ks. Adama Gwiaz­dy¹³. Autora cieszy fakt, że Katechizm zawiera wiele elementów tra­dycyjnego nauczania Kościoła, ale – stawia pytanie – czy znaczy to, że w Katechizmie mamy do czynienia z upragnionym powrotem do Trady­cji? Niestety – odpowiada – po dokładniejszej analizie wszystko wska­zuje na to, że ostatnie watykańskie dzieło mieści się dokładnie w ramach soborowego przewrotu, który, wciągając na maszt hasło nowości, progra­mowo zrywa z wielowiekową Tradycją. (...) Teraz widać nadeszła pora na nowy wykład wiary. Nowy, a więc niekoniecznie zgodny z Tradycją. Zdaniem ks. Gwiazdy, nauczanie Katechizmu o człowieku ma smak tru­cizny, prezentuje fałszywą koncepcję wolności i godności człowieka. Nauczanie o ekumenizmie w artykule ukazuje się pod znaczącym tytułem Dżuma ekumenizmu. W doktrynie o wolności religijnej Katechizm porzu­ca zbawczą misję Chrystusa na rzecz sentymentalnego humanitaryzmu, religię zastępuje kultem człowieka. Natomiast co do części liturgicznej powtarza (...) główne błędy reformy Pawła VI, (..) powtarza, a w niektó­rych przypadkach nawet pogłębia większość błędów Nowego Ordo Missae (...), które sprzeciwiają się nauczaniu Soboru Trydenckiego.

Współczesny Kościół – podobnie jak w większej czy mniejszej mierze działo się to w przeszłości – jest nie do pomyślenia bez liturgicznej czy teologicznej różnorodności w jedności! Jego zdumiewające bogactwo i piękno polegają również na tym, że sama wiara i jej misteria nie dają się zamknąć w jednym rycie czy w jednym sformułowaniu. Jednak powyższe sformułowania ks. Olewińskiego na temat posoborowego rytu Mszy świętej i ks. Gwiazdy o fundamentalnym przesłaniu Katechizmu Kościoła Katolickiego nie sposób uznać za wyraz tego pluralizmu. Idą pod prąd nauczania Kościoła lub sprzeciwiają się mu. Redakcje dwóch naj­ważniejszych tradycjonalistycznych pism w Polsce – „Nova et Vetera” i „Pro Fide, Rege et Lege” – nie widzą w tym fakcie nic niewłaściwego. Dodajmy tu dla ścisłości, że w obu pismach można znaleźć więcej podob­nych w tonie wypowiedzi na temat przede wszystkim posoborowej liturgii i nauczania Kościoła o ekumenizmie i wolności religijnej. Oskarżenia o „semi-lefebvryzm”, kierowane pod adresem tradycjonalizmu wewnątrz­kościelnego w Polsce, niestety, nie są bezpodstawne¹⁴.