Czytelnia
Dzielić ludzkie dramaty, z bp. Józefem Życińskim rozmawiają Marek Górski i Zbigniew Nosowski, w: Dzieci Soboru zadają pytania, Warszawa 1996.
Dlaczego powołał Ksiądz Biskup Diecezjalną Radę Katolików Świeckich, idąc dalej nawet niż zalecenia soborowe i prawnokanoniczne? Czy DRKŚ sprawdziła się w praktyce życia diecezji?
Członkowie Diecezjalnej Rady Świeckich traktują bardzo poważnie swoje obowiązki. Zarówno w listach do mnie, jak i podczas wspólnych spotkań sygnalizują ważne problemy swego środowiska. Jest to głos doradczy, który bardzo cenię i który zapewnia mi przepływ informacji niezależny od oficjalnych struktur.
W „Tertio millenio adveniente” 38 Jan Paweł II wezwał do poszukiwania sposobów stwierdzenia przez Kościół świętości małżonków. Zazwyczaj jednak za procesem beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym „ktoś musi stać” — zakony starają się o swych założycieli i członków, diecezje o swych kapłanów; kto zatroszczy się o świętych świeckich, których przecież sporo chodziło po świecie?
W pełni podzielam opinię Panów, iż sprawą kanonizacji świeckich powinny zajmować się diecezje, na których terenie dane osoby żyły. Uważam, że jest dużo dyskretnych, szlachetnych, ukrytych świętych. Przykład ich duchowości, ich życia prawdą wiary mógłby być bardzo inspirujący dla wielu osób.
Równocześnie obawiałbym się wprowadzania jakiejś polaryzacji: duchowni kontra świeccy w Kościele. Tak jak ksiądz może myśleć w kategoriach laickich, świecki może w sobie uformować mentalność klerykała. Archetypy pewnych patologii mają głębsze korzenie niż bycie duchownym czy bycie świeckim. „Funkcjonariusz kościelny” może sobie łatwo przyswoić cechy „aparatczyka partyjnego” bez względu na to, czy jest to „funkcjonariusz” duchowny czy świecki.
Dlatego refleksja nad treścią Soboru musi wyrastać z ducha modlitwy i najgłębszego odniesienia do Ewangelii. Gdyby brakło tej perspektywy nadprzyrodzonej, można by bardzo łatwo przekształcić Kościół Chrystusowy we wspólnotę pragmatyków kierujących się tak zwanym zdrowym rozsądkiem. Troska o świętość świeckich idzie w tym najgłębszym, istotnym kierunku. Kierunek ten sygnalizuje Dekret o biskupach już w pierwszym zdaniu, mówiąc o Chrystusie, który przyszedł, aby wybawić lud swój z grzechów i uświęcić wszystkich ludzi.
