Czytelnia

Kobieta

Przemiany współczesnego społeczeństwa

Agata Skowron-Nalborczyk

Agata Skowron-Nalborczyk, Hidżab, honor i edukacja, WIĘŹ 2005 nr 3.

Różnie bywa też z traktowaniem zasłony przez państwa europejskie. Wprowadzona we Francji we wrześniu zeszłego roku ustawa, która w imię zachowania laickiego charakteru szkół publicznych zakazuje noszenia na ich terenie „ostentacyjnych symboli religijnych”, wymierzona jest w rzeczywistości przeciw chustom, ale popiera ją 40% muzułmanów w tym kraju. W dodatku, gdy terroryści zagrozili śmiercią porwanych zakładników, jeśli Francja nie wycofa się z tej ustawy, muzułmanie francuscy nie wyrazili dla nich poparcia — wręcz przeciwnie. Z drugiej jednak strony zakaz noszenia chust w szkole w wielu przypadkach oznacza dla dziewcząt koniec edukacji — ich rodzice nie zgadzają się, by chodziły na lekcje nieosłonięte.

W Niemczech nie ma odgórnych przepisów zakazujących noszenia chusty muzułmańskiej w szkołach, noszenie jej może być jednak powodem zwolnienia z pracy, zwłaszcza jeśli dana kobieta nie nosiła jej od początku. Szczególnym przypadkiem jest tu praca nauczycielki. Dużego rozgłosu nabrała na przykład sprawa nauczycielki afgańskiego pochodzenia Fereshty Ludin, której odmówiono zatrudnienia w państwowej szkole po zadeklarowaniu przez nią zamiaru noszenia chusty w czasie pracy. Decyzja władz szkolnych została potwierdzona przez panią minister ds. wyznań religijnych Badenii-Wirtembergii, która stwierdziła, że każdy niemiecki obywatel ma prawo do zatrudnienia na publicznym stanowisku bez względu na wyznanie, jednak w tym przypadku państwo odpowiada za neutralność religijną szkoły, która zostałaby naruszona przez nauczycielkę noszącą symbole religijne. Sądy, do których odwołała się Fereshta Ludin, podtrzymały zakaz. W tym samym roku sąd w Dolnej Saksonii zajął jednak przeciwne stanowisko w sprawie tamtejszej nauczycielki, Ijman Alzayed.

W Wielkiej Brytanii pozostawiono sprawę do rozstrzygnięcia na szczeblu lokalnym i zazwyczaj dziewczynki mogą w szkole nosić hidżab, ale musi on być w kolorze mundurka szkolnego. Po przyjęciu takich rozwiązań nie doszło już w tym kraju do konfliktów na tym tle, a kobiety muzułmańskie prezentują różne odmiany zasłony. Widziałam nawet, jak zasłonięta od stóp do głów pasażerka pokazywała kierowcy bilet miesięczny ze zdjęciem, a on kiwnął głową. Jak ocenił, że to ta sama osoba?

W naszym kraju polskie muzułmanki, Tatarki, nigdy nie nosiły zasłon, dopiero ostatnio, pod wpływem arabskich wzorców kulturowych, muzułmanki polskiego pochodzenia zaczynają zakrywać włosy. A przybysze z krajów muzułmańskich i ich żony ganią tatarskie muzułmanki za brak chusty, gdyż według nich prawdziwa kobieta muzułmańska musi się zakrywać, choć tradycja tatarsko-muzułmańska jest zupełnie inna...

Doświadczenie jednak mówi, że tam, gdzie zasłona jest zakazana w miejscach publicznych, jak np. w Turcji, kobiety domagają się prawa do jej noszenia, a tam gdzie obowiązuje nakaz jej noszenia, jak np. w Iranie, kobiety robią wszystko, by ją nosić tak, aby zasłaniała jak najmniej i powoli starają się wywalczyć coraz więcej wolności w tej dziedzinie.

Wykształcenie — cel nadrzędny

Widok, który często można zaobserwować w szkołach w Europie Zachodniej, to ukryte pod chustkami głowy muzułmańskich dziewcząt pilnie pochylone nad podręcznikami. Wiele z nich rozumie, że tylko wykształcenie pomoże im swobodnie funkcjonować w społeczeństwie europejskim, uwolni od zależności i podporządkowania mężczyznom.

poprzednia strona 1 2 3 4 5 6 następna strona

Kobieta

Przemiany współczesnego społeczeństwa

Agata Skowron-Nalborczyk

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?