Czytelnia

Pouczająca jest tu zresztą postawa samego Chrystusa. Warto przypomnieć scenę Jego rozmowy z Samarytanką (J, 4,1-30). Chrystus nie waha się podjąć dialogu, choć zakazuje mu tego religia (Żyd i Samarytanka), norma obyczajowa (mężczyzna rozmawiający sam na sam z nieznaną kobietą), wreszcie fakt, że spotkana przy studni ma na sumieniu niejeden grzech. Czy podjęcie tej rozmowy oznacza tracenie tożsamości? Czy Jezus udaje, że nie jest Żydem? Czy wreszcie zbywa milczeniem błędy życiowe kobiety? Nie, nazywa jej grzech po imieniu, gdy mówi: „Ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem”. Ale On wie, że gdyby nie podjął rozmowy, to nie padłoby też Jego wyznanie — wypowiedziane przecież w odpowiedzi na słowa kobiety o Mesjaszu — „jestem nim ja”. Bez tej rozmowy nie uwierzyłaby wreszcie Samarytanka, która opowiadając swym sąsiadom o prorockich zdolnościach Jezusa nie ma już wątpliwości i retorycznie tylko pyta „Czyż On nie jest Mesjaszem?”.

Rację ma Tomasz Terlikowski, gdy pisze: „dialog, (...) choć pozostaje niewątpliwie jednym z fundamentów chrześcijaństwa, nie może go wyczerpywać”. Słusznie, nie może, ale to nie znaczy, że ów fundament można bez szkody dla chrześcijaństwa odrzucić. A skoro tak, to nie pozostaje mi nic innego niż słowa Terlikowskiego „dialog, spotkanie, debata, próba zrozumienia — pozostają słowami kluczami w więziowej debacie” uznać (choć wiem, że wbrew intencji ich Autora) za pochwałę naszego sposobu działania i wyrazić za nie Tomaszowi Terlikowskiemu serdeczną wdzięczność.

Grzegorz Pac