Czytelnia

Instrukcja LA jest faktem, niemniej jednak nie zakończyła ona debat na temat inkulturacji liturgii w Kościele ani nie wyciszyła sporów wokół liturgii. Już kilka miesięcy po ukazaniu się instrukcji pojawiły się postulaty kolegialnego rozwiązania trudności i problemów, jakie ona rodzi, przez zorganizowanie spotkania przedstawicieli konferencji episkopatów i Watykanu, z udziałem reprezentantów międzynarodowych komisji zajmujących się tłumaczeniem tekstów liturgicznych oraz komisji teologicznych i biblijnych.

Nadzieje na rozwiązanie tych problemów wiążą się z faktem zmian we władzach Kongregacji. Ostatnio nowym jej prefektem został kard. Francis Arinze, przedstawiciel Afryki, której Kościoły lokalne wyczulone są na konieczność inkulturacji liturgii.

Wiele wskazuje na to, że kluczem do właściwie rozumianej inkulturacji liturgii rzymskiej jest dziś sprawa kolegialności. Spór wokół tej inkulturacji – a tym samym spór o kierunek wspomnianej na początku „reformy reformy liturgicznej”, a ostatecznie o przyszły kształt liturgii – nie znajdzie właściwego rozwiązania bez owocnego zakończenia debaty o współdziałaniu biskupów, cum Petro et sub Petro, w kierowaniu Kościołem. Przyszłość liturgii zależy więc od wyniku sporu o kolegialność.

¹ W dniu powstania komisja reprezentowała 10 episkopatów: Afryki Południowej, Anglii i Walii, Australii, Indii, Irlandii, Kanady, Nowej Zelandii, Pakistanu, Szkocji, USA. Cztery lata później do tej grupy dołączył episkopat Filipin. W ciągu następnych kilkunastu lat członkami stowarzyszonymi zostało kolejne 15 konferencji episkopatów świata anglojęzycznego.
² Z wyjątkiem instrukcji KKBDS o inkulturacji z 1994 r.
³ W języku polskim odpowiednikiem łacińskiego inferna są „piekła” w liczbie mnogiej, czyli otchłań.
⁴ W dokumencie amerykańskiego episkopatu „Kryteria oceny inkluzywnych przekładów tekstów biblijnych proponowanych do zastosowania liturgicznego”.