Czytelnia

Ciało w tańcu nie kłamie, nie może racjonalizować, zafałszowywać obrazu, tworzyć iluzji — ciało nie może udawać w tańcu, że jest czymś innym, niż jest w swej istocie. Ciało oddaje najlżejsze drgnienia serca, wyraża emocje w czystej formie, lepiej niż słowa potrafi przekazać prawdę o tym, co w danej chwili wypełnia wnętrze tancerza. Jednak aby tak się stało, niezbędna jest pełna znajomość swojego ciała, jego wad i atutów, i akceptacja go w takiej formie, kształcie, wieku, w jakim w danej chwili jest. Ewa Wycichowska mówi: „W tańcu od początku fascynowała mnie prawda o człowieku, jego odczuciach, wyglądzie, czyli akceptacja rzeczywistego obrazu ciała i obrazu ruchu, który tańcem został obnażony. Taniec — tak jak ja go rozumiem — nie dąży do zmiany czy klonowania ciała według jakiegoś wzorca, lecz kształtuje się według prawdy o ludzkim ciele — tutaj również wada może być atutem. Ja sama zawsze próbuję traktować ją jako walor — nie ma złej figury, są różne. Taniec wymaga przede wszystkim świadomości ciała i ruchu oraz niewstydzenia się tego wszystkiego, co jest ludzką sprawą. W tańcu ciała się używa, jest narzędziem. Jednak tancerz, pokazując, co robi ze swoim ciałem — pokazuje, kim jest, a nie jak wygląda”¹⁶.

Taniec bywa „niewypowiedzianą przez słowa Obecnością”¹⁷. Człowiek sytuuje się wówczas jakby na przecięciu linii horyzontalnej i wertykalnej. Taniec łączy go z innymi ludźmi i ze światem dookoła, ale także otwiera go na Boga¹⁸. Tańczący człowiek wyraża w ten sposób tęsknotę za Stwórcą, ale nadal pozostaje w ciele — cierpi, poci się, męczy. Właśnie na przecięciu tych dwóch płaszczyzn można zobaczyć to, co jest rdzeniem człowieka, można zatańczyć siebie.

Ewa Karabin

¹ A. Rembowska, „Teatr Tańca Piny Bausch”, Warszawa 2009, s. 14.
² R. Lange, „Znaczenie tańca we współczesnej kulturze europejskiej: przegląd ogólny”, w: D. Kubinowski [red.] „Taniec — choreologia — humanistyka”, Poznań 2000, s. 105.
³ Z. Herbert, „Barbarzyńca w ogrodzie”, Warszawa 2004, s. 12.
⁴ M. Landau, „Picasso z jaskini”, „Wprost” 2007 nr 48.
⁵ R. Lange, „O istocie tańca i jego przejawach w kulturze”, Poznań 2009, s. 91—92.
⁶ Więcej o stosunku chrześcijaństwa do tańca można przeczytać w artykule Kaliny Wojciechowskiej „Salome i inne tańczące hetery”, zamieszczonym obok.
⁷ Lukian z Samosat, „Dialog o tańcu”, Warszawa 1951, s. 26, cyt. za: R. Lange, „O istocie tańca i jego przejawach w kulturze”, dz. cyt., s. 14.
⁸ R. Lange, „Znaczenie tańca”, art. cyt., s. 105.
⁹ Tamże, s. 109.
¹⁰ P. Sztompka, „Socjologia”, Kraków 2010, s. 418.
¹¹ A. Dąbkowska, „Modern Educational Dance Rudolfa Labana — charakterystyka koncepcji edukacji tanecznej”, „Studia Choreologica” vol. XII, s. 10.
¹² G. Ritzer, „Makdonaldyzacja społeczeństwa”, Warszawa 2009, s. 62.
¹³ A. Dąbkowska, „Modern Educational Dance Rudolfa Labana”, art. cyt., s. 13.
¹⁴ A. Rembowska, „Teatr Tańca Piny Bausch”, dz. cyt., s. 10.
¹⁵ K. Jabłońska,„Zatańcz swoje teraz!”, WIĘŹ 2008 nr 7.
¹⁶ „Zatańczyć (na)prawdę”, z Ewą Wycichowską rozmawia Katarzyna Jabłońska, WIĘŹ 2004 nr1.
¹⁷ Tamże.
¹⁸ W tym numerze WIĘZI o modlitwie tańcem pisze Anna Sosnowska w artykule „Miłość wprawia w ruch”.