Czytelnia

Nosowski: Mówiąc o kościelnych inicjatywach o charakterze społecznym, traktuje je Ksiądz Arcybiskup jako urzeczywistnianie misji Kościoła, a tym samym jako, można powiedzieć, inicjatywy wewnątrzkościelne. A czy myśli Ksiądz Arcybiskup o takich inicjatywach, biorąc pod uwagę zwłaszcza zaangażowanie społeczne osób świeckich, jako o przejawach aktywności społeczeństwa obywatelskiego?

Abp Nycz: Myślę, że tych dwóch aspektów nie da się rozłączyć. Jeżeli Kościół przygotowuje w takiej czy innej formie swych wiernych do działalności w społeczeństwie, to uwzględnia zarówno wymiar apostolski (to jest właśnie element wypełniania misji Kościoła), jak i wymiar społeczny, polegający na właściwym wypełnianiu różnych ról społecznych, w tym aktywnych obywateli angażujących się na rzecz dobra wspólnego. Podam konkretny przykład. Dzisiaj rozmawialiśmy z przedstawicielami warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej na temat nowej inicjatywy. Jakiś czas temu zaproponowałem KIK-owi, aby zorganizował półroczny cykl szkoleń przygotowujących liderów różnych grup i społeczności potrzebnych w parafii do takiego ich prowadzenia, aby owe grupy oddziaływały także na zewnątrz parafii, prowadząc działalność na rzecz lokalnych społeczności. I KIK taką propozycję programową przygotował. Bardzo się z tego cieszę.

Sądzę, że Kościół poza jakimiś wyjątkami nie powinien podejmować zadań, które są ściśle zadaniami stowarzyszeń i innych niekościelnych instytucji pozarządowych. Natomiast jeżeli są to działania na tak zwanym styku, to myślę, że powinny się w nie angażować obie zainteresowane strony, z pożytkiem dla społeczeństwa. I tu specjalnego problemu ani obaw nie widzę. Natomiast obawiam się czegoś innego — pokusy sprowadzenia misji Kościoła do tak zwanych działań drugorzędnych, które akurat dzisiaj są modne. Dzieje się to czasem z intencją, aby uwiarygodnić Kościół. Jeżeli owe działania mieszczą się w misji Kościoła, sytuują się na owym „styku” — mogą być podejmowane. Ale przede wszystkim niech Kościół dobrze wypełnia to, co należy do istoty jego misji, zarówno w wymiarze nauczania, jak i w wymiarze posługi miłości. Nie warto udawać kogoś, kim się nie jest.

Rymsza: Wśród organizacji kościelnych, także wśród diecezjalnych Caritas są takie, które chętniej podejmują nowe formy działania, łatwiej adaptują się do uwarunkowań, związanych np. z wykorzystywaniem środków unijnych, i takie, które preferują tradycyjne formy działalności charytatywnej i tradycyjne formy pozyskiwania środków. Jakie są, zdaniem Księdza Arcybiskupa, faktyczne rezultaty instytucji podejmujących nowe wyzwania? Jak np. wpływa wydatkowanie środków publicznych na funkcjonowanie instytucji kościelnych prowadzących działalność pożytku publicznego, czy one się profesjonalizują, a może nadmiernie biurokratyzują?