Czytelnia

Jan Paweł II

Tadeusz J. Zieliński

Miłość – nie tylko tolerancja

Bardziej niż słowa utkwiły w mojej pamięci gesty tego wspaniałego człowieka i chrześcijanina. Jego słowa nasuwają mi się w drugiej kolejności. W pierwszym rzędzie myślę o Jego uśmiechu, o kierowanym ku rozmówcy szczerym spojrzeniu, o ramionach wyciągniętych ku ludziom, o tych, których przygarniał do siebie. Jestem przekonany, że to nie tylko moc mediów utrwaliła we mnie tysiące takich obrazów: to raczej czyny i odruchy Karola Wojtyły miały w sobie moc mówienia o autentycznej papieskiej afirmacji drugiego człowieka, o solidarności z nim, o szeroko adresowanej serdeczności tego wyjątkowego Papieża.

Pamiętam jednak i słowa. Najbardziej chyba utkwiła mi w pamięci treść wystąpienia Jana Pawła II z jednego z jego licznych spotkań z polskimi chrześcijanami niekatolickimi. Myślę o słowach z przemówienia wygłoszonego 9 czerwca 1991 r. w luterańskim kościele Świętej Trójcy w Warszawie:


Jeśli przypominamy światu potrzebę tolerancji między Kościołami, nie znaczy to, że sama tylko tolerancja wystarcza. To stanowczo za mało. Proste tolerowanie siebie nie może wystarczać chrześcijanom i Kościołom Chrystusa. Toleruje się przecież czasem nawet zło – w imię większego dobra. Nie chciałbym, żebyście mnie tylko tolerowali. I nie chcę was, drodzy bracia i siostry, jedynie tolerować. Cóż to za bracia i siostry, którzy się jedynie tolerują? Cóż to za bracia i siostry w Chrystusie, którzy się jedynie tolerują?! Jesteśmy naprawdę umiłowanymi dziećmi Boga, ukochanymi synami w Synu, jesteśmy mieszkaniem Ducha Świętego, umiłowaliśmy Ewangelię, jesteśmy wszczepieni w Chrystusa, napojeni Jego Duchem.


Zdaniem Jana Pawła II, tolerancja między wyznawcami Chrystusa „to stanowczo za mało”. Nie może nam ona w naszych wzajemnych kontaktach wystarczyć. Trzeba nam autentycznej wzajemnej miłości, o którą – jak wiadomo – nie jest nam dotychczas łatwo. Myślę w tym kontekście zwłaszcza o barierach przeszkadzających mojej własnej wspólnocie kościelnej w rzetelnym i serdecznym traktowaniu chrześcijan z Kościoła katolickiego. Myślę o moich własnych uprzedzeniach w stosunku do „inaczej wierzących w tego samego”.

Przypominam powyższe słowa polskiego Papieża nie dlatego, by podkreślić, że mówił także i o nas, polskich mniejszościach wyznaniowych. Przywołuję je, bo wskazują na coś szczególnie ważnego: na samą istotę autentycznego ekumenizmu, a i na samą istotę chrześcijaństwa. Wobec bardzo poważnych różnic między Kościołami wierzę, że przełom może nastąpić dzięki miłości, która kryje w sobie empatię, troskę, solidarność, przyjaźń. Miłość szuka drugiego, zapomina o sobie, jest pokorna, dokonuje autokorekty – a jednak nie traci tego, co prawdziwie wartościowe, co jest istotą wiary. Myślę, że w ten sposób będą mogły upadać stojące między nami wciąż jeszcze wysokie mury. W kazaniu wygłoszonym przed 14 laty w kościele przy placu Małachowskiego Jan Paweł II konkretyzuje istotę naszego ekumenicznego zadania, wskazuje, w jaką stronę ma iść nasza praca nad sobą:


„Znosić się w miłości” to także usiłować zrozumieć; zrozumieć, by wybaczyć; „znosić się w miłości” to również akceptować, czuć się wewnętrznie bliskim, chcieć przebywać we wspólnocie, poczuwać się do wspólnoty, to spieszyć, by wspierać, to chcieć współpracować i współtworzyć.


Tadeusz J. Zieliński – prawnik, teolog, należy do Kościoła Chrześcijan Baptystów.

1

Jan Paweł II

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?