Czytelnia

Jedność ciała i duszy w akcie małżeńskim jest uporządkowana. Analogicznie do relacji Ojca i Syna oraz Syna i Kościoła-Oblubienicy, mężczyzna w odniesieniu do kobiety staje jako ten, który „pierwszy rozmawiał z Bogiem” i dlatego jest „posłańcem Boga.”¹⁴ Chrystus jest głową kobiety, bezpośrednio, ale i poprzez mężczyznę jej danego.¹⁵ Taka jedność domaga się realizacji pewnych warunków. Podstawowym z nich jest odwzorowanie jedności Syna i Ojca, która wyraża się w biegunowym przyporządkowaniu, posłuszeństwie. Syn podporządkowuje się Ojcu, choć jest z istoty taki sam jak Ojciec. Oto trynitarny wzorzec dla podporządkowania się kobiety mężczyźnie, choć jest mu ona równa w godności. Tylko w takim przyporządkowaniu zachowana zostaje równa godność w miłości między małżonkami, podobnie jak współistotność w Bogu. Poza chrześcijaństwem podporządkowanie się kobiety nie jest dla niej zaszczytem; w chrześcijaństwie natomiast jest podobna Synowi, którego głową jest Ojciec (por. 1 Kor 3, 15).

W akcie małżeńskim małżonek i małżonka są jedno w duchu: mężczyzna w jedności z małżonką i dzieckiem, kobieta z małżonkiem i dzieckiem. To odzwierciedlenie jedności między Ojcem i Synem w Duchu Świętym. Jedność ducha zostaje natomiast zniwelowana, gdy mąż podczas aktu seksualnego nie chce mieć żadnych dzieci, albo żona chce tego z czystej kalkulacji.

Relacja Chrystusa do Kościoła jest prawzorem dla relacji małżonka do małżonki. Jeśli małżeństwo zostało zawarte jako sakramentalne, to jego spełnienie jest włączone w życie sakramentalne między Chrystusem i Kościołem.¹⁶ Życie w małżeństwie i życie w Kościele zdają się łączyć w jedno. Naturalna i nadprzyrodzona płodność małżeństwa i Kościoła tworzą nierozerwalną jedność. Dla kobiety-katoliczki granica między przynależnością do swojego męża i przynależnością do Pana w Eucharystii może być w pewnym sensie zniesiona. Głęboka radość z przynależności do ludzkiego „ty” nie pozwala na wyraźne odgraniczenie głębokiej radości z możliwości przynależenia poprzez Chrystusa do Boga.¹⁷

Mistyka stosunku małżeńskiego

Podstawowym warunkiem podjęcia aktu seksualnego jest decyzja przekroczenia siebie, swojej ograniczoności i darowania się drugiej osobie. Tylko zdolność do bezinteresownego daru z siebie samego tworzy głęboką więź z kochaną osobą.

Von Speyr — zanim podejmie analizę owej transgresji, owej rytmiki daru z siebie samego — ukazuje lęki ograniczające czy też utrudniające taką decyzję. Tak więc kobieta-dziewica może odczuwać podwójny lęk: z powodu „brutalności” tego aktu, jakiego doznaje, a jaki przekracza jej wyobrażenia, jak również z powodu dystansu i pozornej obojętności męża po akcie. Może czuć się zupełnie opuszczona i stojąca poza całym wydarzeniem, gdy mąż tak bardzo wchodzi w swą żądzę, że niejako tonie w momencie, kiedy osiąga ona swój szczyt. Może wówczas w kobiecie zrodzić się myśl, że małżeństwo już jest zniszczone. Potrzebna jest wówczas koniecznie absorpcja tych lęków przez autentyczną miłość.

Stąd zachęta szwajcarskiej lekarki i mistyczki, by mąż tak prowadził stosunek płciowy w wierze i w miłości nieegoistycznej, aby żona mogła w nim osobowo współuczestniczyć, a nie tylko czuć się jak wykorzystany przedmiot. Stąd ważne, aby ten pierwszy akt był odpowiednio godny — by był aktem odpowiedzialnego współżycia. Winien być zatem wolny od zmęczenia po długim dniu, nade wszystko wolny od upojenia alkoholowego. Chodzi o to, by to, co najpiękniejsze, nie zostało zbezczeszczone. Gdy brak sprzyjających warunków — twierdzi von Speyr — lepiej byłoby, aby mąż nie dążył do „spełnienia obowiązku” doprowadzenia do współżycia w noc poślubną. Lepiej, by zadowolił się bliskością swojej żony. Jak wiele zależy od tej pierwszej nocy!¹⁸