Czytelnia

Nie jest trudno, jak sądzę, udowodnić dziś, że nie zjednoczone państwa Europy z międzynarodowego punktu widzenia są jakby quantité négligeable­. Tylko jako zjednoczone mogą liczyć na to, że będą się cieszyć uznaniem ich interesy będą artykułowane w dostatecznym stopniu. Jeśli weźmie­wszystkie państwa europejskie, zarówno te największe, jak i te najmniejsze, to dojdziemy do wniosku, że dysponują one średnio 12 milionami mieszkańców i terytorium o powierzchni 150 000 km2. Największe narody europejskie, jak Rosja i Niemcy, mają 150 lub 80 milionów mieszkańców, średnie, jak Francja, Wielka Brytania, Włochy i Ukraina, od 50 do 60 milionów. Większość państw europejskich, jak Lichtenstein, Luksemburg, Dania, Malta, Cypr, Estonia, Albania i Węgry dysponują od 30 000 do 11 milionów mieszkańców i powierzchnią od 157 do 93 000 km2. Cóż to jest w porównaniu z już istniejącymi bądź powstającymi obecnie wspólnotami państw o zasięgu kontynentalnym?

Państwa europejskie są bez wyjątku karłami w porównaniu z powsta­jącymi na całym świecie przestrzeniami politycznymi i gospodarczymi. W porównaniu z 250 milionami obywateli i 8,9 milionami kwadratowymi powierzchni USA, które po połączeniu w NAFTA z Kanadą i Meksykiem staną się częścią przestrzeni gospodarczej z 340 milionami mieszkańców zamieszkałych na terytorium 20,5 milionów km kwadratowych. Z pań­stwami zrzeszonymi w ASEAN skupiającymi łącznie 350 milionów miesz­kańców na terytorium 3,1 miliona km kwadratowych. W porównaniu ze stanami Indii o powierzchni 3,2 miliona km kwadratowych zamieszkanych łącznie przez 880 milionów mieszkańców albo z Chinami, które dysponują 1,3 miliarda mieszkańców na terytorium 9,6 miliona km kwadratowych. Państwa europejskie należą, jak wynika z powyższych liczb, do zupełnie innej kategorii. Odgrywanie porównywalnej roli do tej, jaka przypada powstającym mocarstwom kontynentalnym, jest ponad ich siły. Tylko zjed­noczone stany Europy, tj. Unia Europejska z 340, Europejska Przestrzeń Gospodarcza (Unia Europejska + kraje EFTA) z 360 lub przyszła Europa, bez Rosji, ale z Turcją z 580 milionami mieszkańców na terytorium 8,5 miliona km kwadratowych mogłyby w najlepszym razie temu sprostać. Nie zjednoczone państwa europejskie są skazane na to, że obce siły, zarówno z wewnątrz, jak i z zewnątrz będą o nich stanowić, a ich potencjał zostanie wyczerpany tak, że nie spełnią pokładanych w niej zewnętrznych i wewnętrznych oczekiwań.

Niemcy jako rzecznik Europy Środkowej

Jeśli powyższe rozważania okażą się słuszne, tzn. jeśli Europa będzie się cieszyć międzynarodowym uznaniem jako zdolna do działania politycz­na wspólnota narodów i jeżeli żaden z jej członków nie będzie mieć nawet cienia szansy na forsowanie swoich własnych interesów ze szkodą dla innych, to wtedy deklaracja intencji złożona przez niemiecki Rząd Federal­ny w związku ze zjednoczeniem Niemiec – nie chcemy niemieckiej Europy, lecz europejskich Niemiec – nie jest tylko tanią obietnicą bez pokrycia. Chcieć lub nie chcieć tego zupełnie nie leży wówczas – tzn. w momencie, kiedy integracja polityczna w formie wspólnej Europy stanie się rzeczywis­tością – w gestii niemieckich rządów federalnych. Dopiero taka integracja uczyni z nie wiążącej i w każdym czasie dającej się zerwać obietnicy nienaruszalny i nie podlegający rewizji fakt. Tylko wtedy, kiedy Niemcy będą integralną częścią federacji europejskiej, raz na zawsze zostanie zapewnio­ne, że nigdy nie powstanie „niemiecka Europa”, nawet wtedy, gdy więk­szość Niemców by się za tym opowiedziała. W ramach federacji jest to po prostu niemożliwe i mogłoby się dokonać tylko przez wystąpienie Niemiec z tejże federacji. Tymczasem nie ma powodu do takich obaw, gdyż Niemcy już w okresie przedwojennym doświadczyli, że przeciw Europie nic nie wskórają, że ponieśli przy tym same szkody; w okresie powojennym zaś nauczyli się, że Europa dobrze im się przysłużyła i że mogą na niej tylko zyskać. O tym się nie zapomina.