Czytelnia

Tomasz P. Terlikowski

Zdradzona rewolucja

Rewolucja seksualna, tak jak jej poprzedniczki, październikowa czy francuska (ze wszystkimi między nimi różnicami, których tylko ofiary nie były w stanie dostrzec), dość szybko okazała się niewypałem. I to nie tylko dlatego, że nie spełniła pokładanych w niej nadziei, ale także dlatego, że słusznie krytykując pewne zaniedbania czy braki, zniszczyła to, co było dobre w chrześcijańskiej tradycji, nie proponując w zamian nic pozytywnego. Po jej przejściu, tak jak w Wandei czy później na Ukrainie, zostały zgliszcza i miliony trupów, a korzyści są — najdelikatniej rzecz ujmując — umiarkowane.

Powodem tej — mierzalnej cierpieniem milionów osób — klęski, tak zresztą jak w przypadku poprzednich rewolucji, było pragnienie świata idealnego, który nie istnieje i całkowicie błędne rozumienie ludzkiej natury. Tyle tylko, że o ile w przypadku rewolucji politycznych niezrozumienie dotyczyło ludzkiej pracy, własności i sprawiedliwości, o tyle w tym drugim dotknęło ono ludzkiej miłości i płciowości. I kto wie, czy dotykając spraw najintymniejszych, to właśnie ta ostatnia rewolucja nie okazała się najbardziej szkodliwa w długiej perspektywie. Aby to zrozumieć, trzeba jednak przyjrzeć się celom, środkom ich osiągania oraz skutkom rewolucji seksualnej.

Cele. Podstawowym i najbardziej fundamentalnym celem rewolucji seksualnej miało być wyzwolenie skrępowanej ludzkiej seksualności (rozumianej w znaczącym stopniu w duchu postfreudowskim) z ograniczeń, kulturowych tabu i zwykłej moralności. Człowiek miał przekroczyć ograniczenia narzucane mu przez kulturę, a w konsekwencji osiągnąć stan całkowitej wolności, a co za tym idzie — szczęścia. Seks, jako przeżycie rzeczywiście z niczym nieporównywalne, miał być owego szczęścia ostatecznym potwierdzeniem.

Wyzwolenie z seksualnych tabu było jednak ściśle powiązane z odmową odpowiedzialności za drugiego (czy choćby za własne czyny) i wdzięczności. Odpowiedzialność (podobnie jak zwrotna wdzięczność) nakłada bowiem na jednostkę zobowiązania, które niekiedy (by nie powiedzieć zawsze) ją ograniczają. Odpowiedzialny seks — to bowiem seks, w którym liczy się nie tylko moja przyjemność, ale również dobro drugiego, a także możliwość pojawienia się trzeciego, który może i powinien być wdzięczny rodzicom za trud wychowania. Już sama świadomość tego nakłada wędzidła na seksualne pragnienia. A zatem powinna być porzucona. I została. Pigułka antykoncepcyjna, powszechna dostępność aborcji, a także ułatwienia procedur rozwodowych sprawiły, że już z samego słownictwa zniknęło klasycznie rozumiane słowo odpowiedzialność, a zastąpił je substytut w postaci „bezpiecznego seksu” (tak jakby dziecko mogło być dla kogoś niebezpieczne).

Odrzucenie odpowiedzialności wiąże się jednak ściśle z jeszcze jednym celem, który postawili przed sobą (pytanie, na ile świadomie) rewolucjoniści. Jest nim wyzwolenie się z ludzkiej natury, która z czegoś trwałego i niezmiennego stała się autokreacją zależną od wolnej woli kreatora. Homoseksualizm stał się zatem dokładnie tak samo akceptowalną normą (przy braku jasnych reguł w istocie wszystko nią jest), jak normalny związek kobiety i mężczyzny, a konkubinat czy związek poliamoryczny tak samo wartościowy jak małżeństwo. I nawet trudno się temu dziwić. Jeśli natura ludzka nie jest niezmienna i podlega dowolnemu kształtowaniu, to nie ma powodu, by uznać, że tylko jeden społecznie ukształtowany model prowadzenia pożycia seksualnego jest dopuszczalny.