Czytelnia

Anna Karoń-Ostrowska

Anna Karoń-Ostrowska, Zrozumieć Papieża od wewnątrz, WIĘŹ 2001 nr 7.

Jej „radykalność” sprowadza się do powrotu do korzeni, odkopanie tego, co przysypane wielowiekową tradycją. Papież „z dalekiego kraju” za żelazną kurtyną zajrzał w twarz totalitaryzmom XX wieku i nie wyszedł z tych dramatycznych spotkań pokonany. Stanął wobec Kościoła i świata, żeby powiedzieć: „nie lękajcie się!” Dlatego jest świadkiem nadziei, uczniem – jak Piotr, pierwszy świadek życia i zmartwychwstania Chrystusa, głosicielem Ewangelii, pielgrzymem i pasterzem. Tak charakteryzuje Weigel nową propozycję papiestwa Karola Wojtyły. Uderza jej odmienność od tradycyjnego, hołubionego przez wieki modelu, w którym głównym zajęciem papieża miało być skuteczne zarządzanie Kurią, centralną machiną biurokratyczną Kościoła, i kierowanie stosunkami dyplomatycznymi Kościoła z innymi państwami. Jak bardzo wszystko to było obce Janowi Pawłowi II, świadczy nie tylko to, jak sam postanowił sprawować swój urząd, ale i trzyetapowa reforma Kurii Rzymskiej, zmiana na stanowisku „ministra spraw zagranicznych Watykanu”, nowy styl watykańskiej dyplomacji. Świadczy też o tym promowanie nowego modelu bycia biskupem – „biskupa XXI wieku”, który nie jest urzędnikiem, ale apostołem Ewangelii, otwartym, swobodnym wobec mediów, spokojnym dzięki intensywnej modlitwie, zarówno dobrym słuchaczem, jak i mówcą.

Ani świat, ani sam Kościół nie uważają już papieża za najwyższego urzędnika Kurii. Trudno sobie wyobrazić jakikolwiek pontyfikat w XXI wieku – pisze Weigel – świadomie powracający do biurokratyczno-kierowniczego wzorca. Jan Paweł II odmienił papiestwo dla XXI wieku, przywołując ewangeliczne zwierzchnictwo Piotra z pierwszego wieku chrześcijaństwa.

Ta odnowa dokonała się dzięki świadomości, towarzyszącej Papieżowi od początku pontyfikatu, że jest spadkobiercą i wykonawcą zaleceń II Soboru Watykańskiego. Zrozumienie pontyfikatu Jana Pawła II „od wewnątrz” polega na zrozumieniu epokowego wydarzenia, jakim był Sobór – pisze Weigel. W swoim nauczaniu Papież nieustannie przywołuje dwa soborowe teksty: 22 i 24 paragraf Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym „Gaudium et spes”. W paragrafie 22 Ojcowie Soboru uczą, że Jezus Chrystus objawia Boskie oblicze oraz prawdziwe znaczenie ludzkiej egzystencji. 24 paragraf wskazuje, że sens ludzkiego życia należy znajdować w dawaniu siebie, a nie w narzucaniu własnej woli. „Bycie darem” jest wyrazem bezinteresownej miłości, która tworzy wewnętrzne życie Trójcy Świętej. Jak twierdzi Weigel, Jan Paweł II uznaje te prawdy za podstawowe przesłanie Vaticanum II, będące próbą odpowiedzi Kościoła na kryzys humanizmu, lęk i cierpienie człowieka XX wieku. Wszystkie inne osiągnięcia Soboru – jak pogłębienie chrześcijańskiego personalizmu, określenie Kościoła jako wspólnoty wierzących, odnowa liturgii, dialog z nauką i demokracją – są wtórne wobec tych dwóch wielkich religijnych treści. Karol Wojtyła jest przekonany, ze Bóg natchnął Sobór do przygotowania nowej ewangelizacji XXI wieku, w której kluczowym dylematem jest problem wolności – pisze George Weigel. Papież uważa, że ewangeliczną odpowiedzią na sprawę wolności jest służba. Kościół ma służyć współczesnemu światu przypominając, ze wolność jest podporządkowana prawdzie i spełnia się w dobru.

poprzednia strona 1 2 3 4 5 6 następna strona

Anna Karoń-Ostrowska

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?