Komentarze
blog Ewy Kiedio
Tuż obok
11 lutego 2010
Nieostatnia niedziela
Szczęścia jest tak mało czy tak trudno o nim szczęśliwie pisać? – zastanawiałam się, przeglądając w charakterze żiri utwory biorące udział w konkursie promującym książkę „Parami do nieba”. Polegał on, przypomnę, na wyszukaniu w przestworzach kultury i nadesłaniu do wydawnictwa Więź tekstów piosenek o szczęśliwej miłości. A takich jest, zdaje się, jak na lekarstwo czy może wręcz jak na środek homeopatyczny.
To zjawisko przykuwa od pewnego czasu moją uwagę – proszę sprawdzić, czy łatwo wymienić teksty kultury: książki, wiersze, filmy, piosenki niosące ze sobą oddech i jasny błysk w oku? Niepogrążające się w przepaściach i norach tragizmu ani niezamieszkujące zagraconych strychów zgorzknienia, cynizmu i apatii, o lochach gniewu i agresji nie wspominając? Dzieła nie popadające jednocześnie w sielankowość, fałsze zaróżawiania widnokręgu emocji i karmelizowania sumień? Słowem, dostrzegające ciemną stronę życia, ale szukające czegoś więcej?
Naprędce mogę pożonglować kilkoma: „Pora umierać” i „Wszystko będzie dobrze” , Prus i Makuszyński, Twardowski i Bryll. Obawiam się jednak, że zasoby mojej pamięci szybko by się wyczerpały. Nie chcę przez to bynajmniej odmówić artyzmu twórcom inaczej chwytającym rzeczywistość, skoncentrowanym na jej mrokach i pułapkach. Czasami jednak nie tego się szuka. Może posiadają Państwo większy repertuar? Z rozkoszą się podbuduję.
Wróćmy do naszego konkursu. Do zwycięskiej „Niebieskiej piosenki” Grzegorza Tomczaka mam osobisty sentyment, który skutecznie zakrywa wszelkie braki wykonania. Miałam zresztą tyle szczęścia, że poznałam utwór w zupełnie innej aranżacji… Rozumiem, że wysłuchanie najbardziej znanej wersji może budzić wątpliwości co do mojego gustu i wywołać lawinę pytań w rodzaju: czy nie trzymam przypadkiem na cukrowym kominku świeczuszki-aniołeczka-jak-laleczka?
Poniżej dwa inne moje konkursowe typy, wybrane z nadesłanych propozycji, wraz z merytorycznym uzasadnieniem – pół żartem, ale dzięki temu możliwie serio (wzruszenie przykryte uśmiechem):
Mieczysław Fogg „Pierwszy siwy włos”
Za piękne „l” tylnojęzykowozębowe i zaopatrzenie słuchaczy w kapitał wzruszeń na kilkadziesiąt lat pożycia małżeńskiego.
Stare Dobre Małżeństwo „Pod kątem rozwartym”
Za trafne uchwycenie antynomii między światłem a mrokiem oraz podważenie twierdzenia o dwóch prostych równoległych za pomocą teorii kąta rozwartego: „Bo trzeba krok za krokiem iść, by być dla siebie jeszcze bliższym”. Jest to mistyka geometrii. Wprawdzie mój mąż matematyk przekonuje mnie, że jest to sprzeczne z cała jego wiedzą, ale stanowi to tylko dodatkowy dowód na nowatorstwo tej interpretacji.
Na koniec przedstawiam jeszcze własną propozycję: Maanam ze skrywaną parafrazą Listu do Koryntian (13,8).
Polecamy książkę Ewy Kiedio:
Ewa Kiedio poleca:
Komentarze:
Komentarze niepołączone z portalem Facebook
2010-04-15 18:12:19 - asia
jest jakaś lista wyników tego konkursu, szukam w Internecie i nie mogę nic znależć,
kiedyś w radiu słyszałam, ze z piosenek obcijęzycznych wybrano "when you say nothing at all" roman Keatinga, natomiast z naszych m.in. Zauchy "siódmy rok" fogga "pierwszy siwy włos" oraz "niebieską piosenkę" Tomczaka, ale bardzo chciałabym poznać inne piosenki licząc na to, że odkryję coś pieknego czego jeszcze nie znam
2010-02-11 16:11:27 - Ewa Kiedio
Zmistyczniałam w zadumieniu od niekrzywych tych lecz prostych.
2010-02-11 15:16:17 - Marcin Kiedio
Musielibyśmy na wstępie poczynić pewne założenia uściślające, o której geometrii mówimy. Jeśli chodzi o geometrię euklidesową, zgadzam się, że teza jest sprzeczna z moją wiedzą, a nawet z moim odczuwaniem mistyki w tej właśnie przestrzeni.
Prawdziwe rewelacje zaczynają się dopiero poza domeną szkolnictwa podstawowego. Np. w przestrzeni rzutowej proste równoległe (czy jeszcze?) przecinają się bez szczególnej pomocy kątów rozwartych. Co ciekawe, przecinają się w nieskończoności. To dopiero jest mistyka!
Komentarz pojawi się po zaakceptowaniu przez moderatora.
