Korepetycje z Jana Pawła II

O PRAWACH CZŁOWIEKA

Orędzie Jana Pawła II do Sekretarza Generalnego ONZ Kurta Waldheima

Znakomita okazja trzydziestej rocznicy Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka raz jeszcze daje Stolicy Apostolskiej sposobność głoszenia ludom i narodom swego stałego i niezmiennego zainteresowania i troski o podstawowe prawa ludzkie, której tak jasny wyraz znajdujemy w samym posłaniu ewangelicznym.

W tym duchu pragnę Pana pozdrowić, Panie Sekretarzu Generalny, a za Pańskim pośrednictwem pragnę pozdrowić także Przewodniczącego i Członków Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, którzy zebrali się dla uczczenia tej rocznicy. Wam wszystkim chcę wyrazić moje zdecydowane poparcie dla gorliwego zaangażowania Organizacji Narodów Zjednoczonych w rozwijanie w sposób coraz jaśniejszy, autorytatywny i skuteczny poszanowania podstawowych praw człowieka (Paweł VI: „Orędzie na XXV rocznicę Deklaracji Praw Człowieka", 10.1.1973, AAS 65, 1973, s. 674).

W ciągu ostatnich trzydziestu lat powzięto ważne postanowienia i podjęto znaczne wysiłki w celu stworzenia i utrzymania narzędzi prawnych mających na celu ochronę ideałów wyrażonych w tej Deklaracji.

Dwa lata temu zrealizowano Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich. Dzięki nim Narody Zjednoczone dokonały znaczącego kroku naprzód dla nadania skuteczności jednej z podstawowych zasad, jakie zostały przyjęte jako właściwe z chwilą założenia Organizacji: to jest ustanowienie prawnie wiążących narzędzi dla popierania praw jednostek ludzkich i ochrony ich podstawowych swobód.

Oczywiście byłoby pożądanym osiągnięciem, gdyby coraz więcej państw przyjęło owe Pakty, po to, by treść Powszechnej Deklaracji mogła coraz lepiej działać w świecie. Tym sposobem Deklaracja jako wyraz zdecydowanej ze strony ludzi z całego świata woli popierania, z legalnymi gwarancjami, praw wszystkich mężczyzn i wszystkich kobiet, bez dyskryminacji ze względu na rasę, płeć, język czy religię, znalazłaby większy oddźwięk.

Należy zwrócić uwagę, że Stolica Apostolska zgodnie z własną tożsamością i na różnych poziomach zawsze starała się być wierną współpracowniczką Narodów Zjednoczonych w tych wszystkich inicjatywach mających na celu dalsze popieranie tego szlachetnego acz trudnego zadania. Stolica Apostolska zawsze doceniała, chwaliła i popierała wysiłki Narodów Zjednoczonych zmierzające do zagwarantowania w sposób coraz skuteczniejszy pełnej i sprawiedliwej ochrony podstawowych praw i swobód osoby ludzkiej.

Chociaż retrospektywne spojrzenie na minione trzydzieści lat daje nam wszystkim powód do prawdziwego zadowolenia z racji znacznych postępów dokonanych w tej dziedzinie to jednak nie możemy nie zdawać sobie sprawy, że świat, w którym obecnie żyjemy, daje zbyt wiele przykładów sytuacji niesprawiedliwości i ucisku. Musimy zauważyć coraz bardziej rosnącą i oczywistą zbieżność pomiędzy tak znaczącą Deklaracją a masowym nieraz wzrostem gwałcenia praw człowieka we wszystkich częściach społeczności i świata. A to może nas tylko zasmucać i wywoływać niezadowolenie z aktualnego stanu rzeczy.

Któż może zaprzeczyć, że dzisiaj pojedyncze osoby oraz władze państwowe bezkarnie gwałcą podstawowe prawa osoby ludzkiej, prawa takie jak: prawo do rodzenia się, prawo do życia, prawo do odpowiedzialnej prokreacji, do pracy, do pokoju, do wolności i do sprawiedliwości społecznej, prawo do udziału w decyzjach dotyczących ludów i narodów?