Czytelnia

Stanisława Grabska

Bóg jest miłością

Wybieram najpierw słowa z książki-wywiadu „Przekroczyć próg nadziei”(str. 66):

Bóg jest miłością i po to właśnie dał Syna Swego, aby Go jako miłość objawił „do końca”. Chrystus jest tym, który „do końca umiłował” (J 13,1).

Jan Paweł II rozważa tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa w świetle miłości Trójcy Świętej. Miłujący Bóg daje nam swego miłującego Syna, który nawet w obliczu umęczenia i śmierci na krzyżu miłuje „do końca” i tą miłością nas zbawia.

W encyklice „Dives in Misericordia” – rozważając przypowieść o synu marnotrawnym – Ojciec Święty pisze:

Miłosierdzie (...) ma wewnętrzny kształt takiej miłości, którą w języku Nowego Testamentu nazwano agape. Miłość taka zdolna jest do pochylenia się nad każdym synem marnotrawnym, nad każdą nędzą ludzką, nade wszystko zaś nad nędzą moralną, nad grzechem. Kiedy zaś to czyni ów, który doznaje miłosierdzia, nie czuje się poniżony, ale odnaleziony i „dowartościowany” (nr 6).

Natomiast w innym miejscu tej encykliki czytamy:

Uwierzyć w syna ukrzyżowanego to znaczy „zobaczyć Ojca” (por. j14,9), to znaczy uwierzyć, że w świecie jest obecna miłość i że ta miłość jest potężniejsza od zła jakiegokolwiek, w które uwikłany jest człowiek, ludzkość, świat (nr 7).

Całe nauczanie Jana Pawła II opiera się na wierze w miłosierną miłość Boga. Objawia ją Jezus Chrystus i Duch Święty, o którego przyjście i odnowienie przezeń oblicza ziemi Papież wołał. Duch ten objawia nam nasz własny grzech, ale też objawia nam wyzwolenie z grzechu. W encyklice o duchu świętym, „Dominum et Vivificantem”, Papież wzywa do otwarcia sumień na tchnienie Ducha Świętego, a także ostrzega przed złudnym przeświadczeniem, ze grzech nie istnieje. Czytamy tam:

Pismo Święte mówi nam o Ojcu, który współczuje człowiekowi dzieląc jakby jego ból. Ostatecznie ów niezgłębiony i niewypowiedziany ból Ojca zrodzi nade wszystko całą przedziwną ekonomię miłości odkupieńczej w Jezusie Chrystusie. (...) Ażeby zwyciężył „Dar”! (nr 39).

Z wiary w tę Bożą Miłość wywodzi się droga Papieża do człowieka, którą zawsze szedł z Chrystusem – wskazywał ją również jako drogę Kościoła. z tej wiary w Boga-Miłość wynika wezwanie do budowania cywilizacji miłości i życia oraz sprzeciw wobec cywilizacji grzechu i śmierci. Z tej wiary wyrasta również bardzo osobista droga Jana Pawła II, którą szedł przez swoją chorobę i umieranie, szedł – głęboko w to wierzę – do Królestwa Bożego, do zjednoczenia z Jezusem.

Nam pozostaje naśladować Jego drogi i Jego wiarę.

Stanisława Grabska – teolog.