Czytelnia

W tradycyjnym duszpasterstwie katolickim odwoły­wano się chętnie do wzorców osobowych zaczerpniętych z panteonu świętych, dobieranych odpowiednio dla róż­nych „stanów”. Chłopcom oferowano jako wzór świętych młodzianków, czyli pobożnych chrześcijan zmarłych bar­dzo młodo: św. Stanisława Kostkę, św. Dominika Savio, wydobywając przy tym na pierwszy plan ich heroiczną cnotę niewinności. Zastanawiam się, czy to trop właści­wy. Czy nie zaniedbujemy w pracy z młodzieżą odwoły­wania się do najwspanialszego wzoru, jakim jest sam Je­zus z Nazaretu? I czy w zwykłym nauczaniu kościelnym prawda wiary o boskości Jezusa nie przesłania nam czasami równie doniosłej prawdy o Jego najprawdziwszym człowieczeństwie? Tymczasem wyraźnie w kierunku przy­wracania człowieczeństwa Jezusowi idzie Jan Paweł II w Novo millennio ineunte.

Jezus rozwijał się i dojrzewał stopniowo, jak każdy czło­wiek. Stopniowo dojrzewała w Nim też świadomość mi­sji mesjańskiej i Synostwa Bożego. Wkraczamy tu w sferę tajemnicy, ujętej w ramach dogmatu chalcedońskiego, ale nie uniemożliwia nam to przecież przyglądania się, jak po ludzku Jezus odkrywał swoje życiowe powołanie, jak się do niego przygotowywał, jak dobierał sobie grono przy­jaciół i współpracowników, stawiał czoło przeciwnikom, w tym najwyższym ówczesnym autorytetom religijnym i politycznym, ale także – swoim rodakom, swojej własnej rodzinie. Mam wrażenie, że postać Jezusa z Nazaretu, utrwalona w wielobarwnych portretach przez autorów czterech Ewangelii, została w kościelnej praktyce ostatnich wieków sklerykalizowana. Pan Jezus byłby zatem biblij­nym pierwotypem księdza, grono Dwunastu – „pierw­szym seminarium duchownym”. Tego rodzaju ujęcie utrudnia, jak sądzę, zwykłym młodym chłopakom iden­tyfikowanie się z bohaterami Ewangelii i w ten sposób zaprzepaszcza wielką szansę. Gdzież bowiem, jak nie w sa­mej Ewangelii właśnie, tkwi największa duchowa moc i po­tencjał wychowawczy?

¹ Por. I. Namysłowska, Terapia rodzin, Warszawa 2000, s. 103.
² Por. J. Bolewski SJ, Grzech jako pierworodny?, „Collectanea Theologi­ca”, 64/1994, s. 11-26.
³ Por. M. Czajkowski, Paweł – dzieło, myśl, [w:] J. Turnau (red.), Paweł Apostoł. Dzieło i myśl, Warszawa 2008, s. 27.
⁴ J. Wrzesiński, Ujrzymy słońce. Pisma i słowa, Warszawa 2007, s. 117.