Czytelnia

W podobnym duchu sprawę potrzeby dialogu widzi redakcja „Biuletynu” warszawskiego środowiska katolickich tradycjonalistów: Obecnie trzeba przyjąć do wiadomości ów swoisty pluralizm – i wyciągnąć z nie­go wnioski. Zamiast więc wykopywać doły pomiędzy obu stanowiskami i wrażliwościami (...), trzeba starać się o praktyczne podkreślenie jed­ności wspólnoty katolickiej. Trzeba budować pomosty. Posiadając jasno sprecyzowaną tożsamość liturgiczną – którą zawdzięczamy dawnemu Mszałowi Rzymskiemu – nie obawiamy się kontaktu i wymiany do­świadczeń z wiernymi rytu nowoczesnego. Zawsze jednak będziemy od­różniali ten ryt, którego ośrodkiem jest Mszał Pawła VI, od mnóstwa większych i mniejszych nadużyć, które dzisiaj zaciemniają treść jego zasady. O ile bowiem jest zawsze możliwe braterskie współistnienie dwóch rytów katolickich, o tyle nie ma żadnej możliwości na fałsz i by­lejakość²². Szkoda, że, jak do tej pory, jest to raczej nietypowy głos po stronie polskiego tradycjonalizmu wewnątrzkościelnego. Zresztą muszę przyznać, bijąc się także we własne piersi, że podobnego ducha dialogu i budowania mostów wciąż jest za mało również u miłośników „nowego” w Kościele katolickim w Polsce.