Czytelnia

Dom jest bardziej domem, gdy jest ona. Jest moim dzieckiem z mojej woli, ale Twoim była zawsze. Zanim była moim, była Twoim domownikiem. Mogłam przyjąć Julię, bo Ty przyjmujesz mnie. Jeśli ja jestem z nią w komunii, to dlatego że jestem z Tobą, a Ty ze mną. Jestem jej domem, bo Ty jesteś moim domem. I jeśli ja jej wiele daję, ona też wiele daje mnie – a najwięcej Ty nam obu. Czy da się być w komunii tylko jednostronnie?

N., bardzo pobożna osoba, pyta ze zdumieniem, dlaczego dziecko adoptowane. Najpierw gotowa do uznania nas za bohaterów, potem dziwi się, że za mało rodziłam: dlaczego, przecież mogę mieć dzieci…? Nie mam instynktu macierzyńskiego? Próbuję tłumaczyć, ale nędznie mi to wychodzi. Moja mina przyzywa Michała, który uśmiecha się – wiesz, instynkt macierzyński to nie jest pojęcie teologiczne ani chrześcijańskie… Śmiejemy się, opadają mi żale. Robi mi się wstyd, że było mi przykro. Ale pytanie pozostaje – jak jej tłumaczyć, że nosić w sobie, rodzić i karmić jest pięknie, to doświadczenie jak z psalmów; jak jednak nie przyjąć Ciała Pańskiego, zostawionego w domu dziecka, niczym w domu cierpienia?

Nasza starsza córka Anula wie, że kocham, wie że przyjdę, wie że będzie dobrze. Julia uczy się od niej prawa do bliskości, do bycia w rodzinie. Anula dziwi się różnym zachowaniom Julki, pyta. Tłumaczę, że ona, Anula, zawsze była ze mną, na odległość karmienia, Julka zaś była najpierw sama, zupełnie sama, bez mamy i taty. Anula ma łzy w oczach i kiwa głową, że rozumie, co to znaczy. Rzeczywiście, chyba rozumie – wie, czego byłaby pozbawiona….

Dziecko w domu dziecka, czyli Twoje ciało tu i teraz, obecne, ukryte, w kenozie, niechciane, nieprzyjęte. Dom dziecka – jak ksiądz z nie rozdaną komunią…

Idę do komunii z Julią, mijam obraz Maryi z Tobą. Widzisz, uśmiecham się. Ciało Pańskie na mej dłoni, Julia na moim ramieniu. Dotykamy Cię własnymi rękami, jesteś blisko… Bądź we mnie, bądź ze mną.

Magdalena Węglewska