Czytelnia

Jak mógłby Kościół wykluczyć ze swej wspólnoty ludzi grzesznych? – dopowiada Papież. – To dla ich zbawienia Chrystus wcielił się, umarł i zmartwychwstał. Znamienna jest forma pytania retorycznego, jaką ma pierwsze zdanie. Myślenie wykluczające grzeszników z Kościoła jest absurdalne, sprzeciwia się samej istocie chrześcijaństwa. Czy jednak postawy tego rodzaju – osądzające jako „grzeszników” i faktycznie wykluczające ze wspólnoty Kościoła ludzi „innych”, inaczej wierzących, dystansujących się wobec tradycyjnych form religijności bądź deklarujących odmienne poglądy polityczne albo mających inną narodowość – nie zdarzają się wśród polskich gorliwych katolików? I jak to się ma do „pokornej szczerości” w uznaniu własnych grzechów, do jakiej wzywa Papież?

Jan Paweł II podczas swojej ostatniej pielgrzymki do Ojczyzny, która była – jak się okazało – pożegnaniem i testamentem dla rodaków, prosił nas o zaufanie Bożemu Miłosierdziu i prosił też o „wyobraźnię miłosierdzia” wobec bliźnich. W tej „wyobraźni miłosierdzia” chodzić ma nie tylko o samarytańską pomoc najsłabszym i cierpiącym, ale także o gotowość do przebaczenia, o akceptację, zrozumienie i szacunek dla każdego bez wyjątku człowieka. Benedykt XVI, jak sądzę, w najgłębszym duchowym wymiarze idzie śladami swego wielkiego poprzednika.