Czytelnia

Drugi postulat dotyczy już szczegółowej strategii Kościoła, któremu bardzo często zarzuca się niekonsekwencję w działaniu. Dotknę tylko jednej kwestii, jaką jest troska o życie od poczęcia do naturalnej śmierci. Krytycy działań Kościoła podkreślają, że za ideologicznymi wezwaniami do ochrony życia nie idą praktyczne działania. Jeden z często podnoszonych zarzutów to niewielkie zaangażowanie Kościoła w kampanię na rzecz godnego pogrzebu martwych dzieci (bo przecież nie płodów) przychodzących na ten świat w wyniku poronienia. A przecież jeśli życie jest życiem zawsze, to zawsze należy je pożegnać adekwatnie do jego godności. W ostatnim czasie jednak w tej sferze widać zmianę mentalności nie tylko w społeczeństwie, szpitalach i urzędach (zmiany przepisów), ale także w Kościele, czego przykładem są pogrzeby poronionych dzieci, także pod przewodnictwem biskupów. Druga kwestia, dotycząca ochrony życia poczętego, to wciąż niewspółmierne praktyczne zaangażowanie w stosunku do kaznodziejskich i konfesjonałowych napomnień. Także i w tej kwestii ostatnio wiele się zmienia. Powstają „okna życia”, jest duża sieć domów dla matek z trudnościami, które mogą urodzić swoje dziecko, ale zapewne wiele jest jeszcze do zrobienia. Za słusznie głoszonym „nie zabijaj” bezwzględnie musi iść oferta konkretnej pomocy w owym „niezabijaniu”.

Spójność teorii i praktyki w życiu Kościoła jest warunkiem jego wiarygodności. Tylko Kościół konsekwentnie realizujący to, co głosi, będzie postrzegany jako służący człowiekowi, a nie samemu sobie, albo – co gorsza – Ewangelii przekształconej w ideologię widzącą na horyzoncie nie człowieka i jego dobro, ale jedynie zakazy i nakazy.

Przedstawione tu postulaty tworzenia Kościoła mistycznego, braterskiego i społecznego nie są oczywiście „lekiem na całe zło”. Zresztą piszę o nich, w żaden sposób nie czując się do tego bardziej upoważniony niż każdy inny członek Kościoła, którego zadaniem jest dbać i niepokoić się o swój dom, jakim jest Kościół.