Czytelnia

Że nie są to tylko poglądy wąskiego kręgu specjalistów, ale istotnie swoista mentalność relatywistyczna, świadczy przekonanie wielu ludzi, że Boga wystarczy doświadczać, a nie powierzyć się Mu, przyjmując wynikające z tego konsekwencje; że zbawienie polega na wyjściu z ciasnego kręgu „ja” i upojeniu się pełnią życia, zatopieniu w Nieskończoności, także w oszałamiającej muzyce, w tańcu, w rytmie, w narkotyku... Potwierdza to niezwykła poczytność, zaskakująca zwłaszcza w Polsce, książek Paulo Coelho. Oczywiście, „zjawisko Coelho” jest szersze niż zakres poruszanego tutaj problemu, ale jak o tym świadczy poniższy cytat z książki „Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...”, wpisuje się ono w główny problem Deklaracji: Buddyści mieli rację, hinduiści mieli rację, Indianie mieli rację, muzułmanie mieli rację, żydzi mieli rację. Ilekroć człowiek z czystym sercem podąży drogą wiary, zawsze uda mu się połączyć z Bogiem i czynić cuda. Ale sama wiedza nie wystarcza, trzeba jeszcze dokonać wyboru. Ja wybrałem Kościół katolicki, gdyż w jego duchu mnie wychowano.

W tym właśnie kontekście Deklaracja przypomina starą i stałą naukę Kościoła na temat pełni i ostateczności objawienia i zbawienia Chrystusowego. Posługuje się przy tym kilkakrotnie słownictwem, które ma wysoką rangę w oświadczeniach Magisterium Ecclesiae: „sprzeciwia się wierze Kościoła teza” (Ecclesiae fidei opponitur thesis) czy „należy mocno wierzyć” (firmiter credendum est, credenda est, tenenda est).

Sprzeciwia się zatem wierze katolickiej teza o niedoskonałym charakterze objawienia Jezusa Chrystusa (miałoby ono znajdować uzupełnienie w objawieniu zawartym w innych religiach), prawda o Bogu bowiem nie może zostać ujęta w całości przez żadną religię [6]. Stanowczo też należy zachowywać rozróżnienie pomiędzy wiarą teologalną (przylgnięcie do Boga, który daje się w Chrystusie, i przyjęcie przez łaskę prawdy objawionej) a wierzeniami w religiach (ogół doświadczeń, stanowiących skarbnicę mądrości i religijności, które człowiek poszukujący prawdy wypracował, aby wyrazić swoje odniesienie do Absolutu) [7]. W teologii można zastanawiać się nad miejscem tych doświadczeń w zbawczym planie Boga i ich współuczestnictwie w pośrednictwie Chrystusa. Należy jednak stanowczo wyznawać, że powszechna wola zbawcza Boga Trójjedynego została ofiarowana i spełniona raz na zawsze w tajemnicy wcielenia, śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego [14]. Podobnie należy rozróżniać pomiędzy księgami kanonicznymi Starego i Nowego Testamentu a świętymi tekstami innych religii. Pewne elementy tych drugich są narzędziami, poprzez które wielka liczba ludzi utrzymywała i utrzymuje żywą więź z Bogiem, jednakże miano „tekstów natchnionych” przysługuje tylko pierwszym [8].

Sprzeczna z wiarą katolicką jest nadto teza, że Absolut, Bóg w swojej Tajemnicy, miałby się objawiać ludzkości w wielu postaciach, a Jezus miałby być tylko jedną z nich. W konsekwencji należy wyznawać naukę o jedyności zbawczego działania Boga Trójjedynego; działania mającego swe źródło i centrum we wcieleniu Słowa. Jezus jest jedynym Zbawicielem – wyłącznie przez Niego uzyskuje się dar zbawienia [10–11].