Czytelnia

Jan Paweł II

Monika Waluś

Monika Waluś

Przyjaciel przyjaciół Boga

Teresa z Lisieux, obecnie Doktor Kościoła, wyznała na spowiedzi, że chciałaby być świętą tak jak Teresa z Avila. Spowiednik uznał, że to pycha. Odpowiedziała wówczas – ależ nie, Bóg nakazuje nam być takimi świętymi jak On, a ja chcę tylko tak, jak Teresa Wielka.

Podobny dialog mógłby się zapewne odbywać i dzisiaj. Czy odważamy się myśleć, że mamy być święci? Wezwanie do świętości pozostaje niezmienne zarówno w pierwszych, jak i ostatnich księgach Biblii. Jezus powtarza odwieczne zaproszenie, aby „być jak Ojciec”. A jednak Jan Paweł II swym zapałem do szukania i wskazywania ludzi świętych, przyjaciół Boga, wzbudzał u niektórych mieszane uczucia. Wytykano, że wyniósł na ołtarze więcej osób niż inni papieże (zwłaszcza kobiet). Niektórzy mówili nawet o „inflacji świętych”. Można było usłyszeć w tych obawach echo kalwińskiego przekonania, że niewielu będzie zbawionych. Tymczasem Papież wierząc, że przez ciasną bramę przeszło wielu, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów i języków (Ap 7, 9), starał się w czasie wizyty w każdym kraju przywołać i ukazać światło, chowane jakby dotąd pod korcem, nieznane szerszemu gronu.

Kolejne beatyfikacje i kanonizacje przyjaciół Boga ukazywały Jego miłosierdzie, wierne i owocne. Nagle okazało się, że święci żyli pośród nas – w każdej epoce, każdym narodzie, każdym stanie. Okazało się, że nie muszą to być postacie dalekie, że jest to nieprzebrany pochód świadków wiary, nieogarnięty w swej różnorodności, niepoliczalny, jak obietnica potomstwa Abrahama.

Jan Paweł II, energicznie domagający się poszukiwania nowych świętych, w tym także małżeństw, naruszył utarte schematy myślenia. Dotąd wydawało się, że to ludzie wierzący, zwłaszcza zakonnicy, starają się o potwierdzenie świętości życia swych współtowarzyszy, teraz okazało się, że zależy na tym również osobiście Papieżowi, że jest to potrzebne Kościołowi i światu, co potwierdziły m. in. prośby niekatolików o beatyfikację Matki Teresy z Kalkuty. Przypomniano sobie po raz kolejny, że święci są skarbem, podporą i wzorem Kościoła, drogowskazem codzienności, że ich historie – bardzo nieraz skomplikowane – mogą dawać nadzieję i siłę. Beatyfikacje osób, które pamiętali jeszcze świadkowie, pozwalają dostrzegać realność i aktualność tych postaci.

Przekonanie o wyjątkowości świętych istniało w Kościele od dawna. O ile w Nowym Testamencie czytamy, że za świętych uznawano wierzących, później określano tak przede wszystkim męczenników, później także pustelników, potem – także członków wspólnot monastycznych. Z czasem pojawiła się także gotowość, by dostrzegać jako osoby święte także arystokrację i osoby królewskich rodów. Tradycyjnie można było oczekiwać, że jako święci rozpoznani zostaną także założyciele, a zatem także założycielki zgromadzeń zakonnych, choć kobiety inicjujące zgromadzenia zakonne do XIX wieku były rzadkością. O Matkach pustyni nie pisano do połowy naszego wieku.

Myślenie o świętych jako swoistej „kaście wybranych” generowało określony styl hagiografii. Pisano więc z upodobaniem o wyjątkowości świętych od ich pierwszych dni życia (sławetne niessanie piersi matki w piątki); czytelnik na podstawie takiej lektury mógł stwierdzić, że nie będąc ani z królewskiego rodu, ani założycielem zakonu, ani męczennikiem lub pustelnikiem, niewielkie miał szanse na świętość. Niewątpliwie w każdym środowisku istnieli ludzie, którzy szczerze pragnęli kochać Boga całym sercem, całą duszą i całym umysłem, ale oficjalne postacie świętych były ukazywane jako niezwykle dalekie, niejako z góry predestynowane do świętości i niemożliwe do naśladowania, ideały.

1 2 3 następna strona

Jan Paweł II

Monika Waluś

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?