Czytelnia

Rzecz jednak w tym, że przewaga dobra nie oznacza, by zła nie było. Wydawać by się mogło, że właśnie Kościół może wnieść do debaty na temat agentury świadomość grzeszności człowieka, bez pochopnego potępiania, ale i bez bagatelizowania wyrządzonego zła. Taki zresztą był ton większości wypowiedzi ludzi Kościoła na temat lustracji w ogóle. Aby jednak tego rodzaju stanowisko brzmiało wiarygodnie, konieczna jest czystość własnego świadectwa. Innymi słowy — umiejętność poradzenia sobie ze złem i słabością we własnych szeregach. Wydawałoby się to oczywiste, a jednak...

Reakcje obronne wynikają też niewątpliwie z atmosfery zwłaszcza początku lat dziewięćdziesiątych, której ślady pozostały widoczne do dzisiaj, zarówno bezpośrednio, jak i w pamięci ludzi Kościoła. Chodzi o „zimną wojnę religijną”, kiedy Kościół po upadku komunizmu, zamiast spodziewanej wdzięczności, spotkał się z niesprawiedliwymi często atakami i podejrzliwością. Właściwie nie ma powodu się dziwić, że niektórzy traktują oczekiwanie ujawnienia esbeckiej agentury w Kościele jako kolejny atak jego wrogów. Można się temu nie dziwić, ale — szkoda, że niektórym ten punkt widzenia przesłania perspektywę czystości świadectwa.