Czytelnia

Na razie mamy powołane przez kilku biskupów i zakonnych przełożonych kościelne komisje, które mają zbadać kwestie współpracy duchowieństwa z tajną policją. Mamy też kategoryczne deklaracje ze strony innych dostojników, że komisji nie powołają, bo sprawą powinny się zająć kompetentne organy państwowe i historycy. Jest zbyt wcześnie, by jednoznacznie ocenić skutki obu postaw. Wiadomo wszak, że powołanie komisji w diecezjach może służyć tyleż do załatwienia sprawy, ile do jej zatuszowania i rozmycia. Podobnie pozostawienie kwestii innym może oznaczać zarówno uznanie własnej niekompetencji i gotowość do uznania rozstrzygnięć innych, jak i ostentacyjne dsintressement. Jakie postawy zwyciężą?

Sprawy konfidentów w Kościele nie da się już — na szczęście! — wyciszyć ani zbagatelizować. Pozostaje teraz właściwie na nią zareagować. Oświadczenie episkopatu z 9 marca 2006 r. jest — przy wszystkich zastrzeżeniach — krokiem w dobrym kierunku. Pozostaje pytanie, jakie będą kroki następne, i czy w ogóle jakieś będą. Stanowisko biskupów, słuszne jako punkt wyjścia, rodzić może pokusy, by stać się punktem dojścia: przeprosiliśmy i wystarczy, sprawę mamy załatwioną. Oby Kościół w Polsce — obyśmy my wszyscy — nie ulegli tej pokusie.

Tomasz Wiścicki