Komentarze
blog ogólny
Forum Romanum
17 lutego 2010
Czy wyrzeczenie ma sens?
- na to pytanie zadane przez „Tygodnik Powszechny” szukają odpowiedzi bp Antoni Długosz, muzyk Wojciech Waglewski, ks. Eda Jaworski, redaktor Janusz Poniewierski, neurolog Grzegorz Opala, filozof Jacek Filek oraz członkowie Zespołu Laboratorium WIĘZI, pisarz Jerzy Sosnowski i eseista Krzysztof Dorosz.
Krzysztof Dorosz
eseista, prozaik
Wyrzeczenie, a w głębszym znaczeniu ofiara jest niezbywalną częścią ludzkiego życia. W stosunkach międzyludzkich, zwłaszcza w małżeństwie, wyrzeczenie jest chlebem codziennym.
Bywają skrajni egoiści, którzy nie wyrzekają się niczego. Ale to rzadsze przypadki. Życie wymusza na nas wyrzeczenie z prostego powodu: człowiek musi dokonywać wyborów. Kiedy wybieram naukę gry na fortepianie lub języka obcego, wyrzekam się innych działań. Kiedy za wybraną naukę muszę zapłacić, wyrzekam się z kolei rzeczy, które mógłbym za te pieniądze kupić. Natomiast wyrzeczenie o charakterze moralnym jest doświadczeniem często świadomym lub półświadomym. Kiedy wybór wynika ze światopoglądu, wiary, przychodzi naturalnie.
Wyrzeczenie jako ćwiczenie w okresie Wielkiego Postu wydaje mi się pozbawione większego znaczenia. Chyba że jako wprawka. By użyć metafory muzycznej – palcówka. Kiedy przychodzi moment próby, jest nam łatwiej. Największe wyrzeczenie, na jakie może zdobyć się człowiek, to oddanie swego życia, czyli ofiara złożona z samego siebie.
Wzorcem jest Chrystus. Ale nie tylko przez śmierć na krzyżu, również przez tak zwaną „kenozę”, czyli ogołocenie się. Wyrzeczenie jest tylko ceną, jaką trzeba zapłacić za czynienie dobra. Dlatego nie koncentrowałbym się na wyrzeczeniu, nawet w okresie Wielkiego Postu, lecz na czynieniu dobra. Czynienie dobra – jeśli autentyczne – jest zawsze wyrazem miłości. A prawdziwej miłości nie ma bez wyrzeczeń.
Wszystkie wypowiedzi można przeczytać tutaj.
Komentarze:
Komentarze niepołączone z portalem Facebook
Komentarz pojawi się po zaakceptowaniu przez moderatora.
