Czytelnia

Światło Bożego Narodzenia (...) zanurzone w puszystej ciemności, w przyjaznym mroku jednej z najdłuższych nocy roku, świeciło w niej złotobrunatną plamą, jak łuczywo w chacie, jak lampa na domowym stole. Blisko stąd było do ciepłych wnętrzności początku świata i życia. Człowiek był tej nocy bardzo bliski przyrodzie: do izby wkraczały chrzęszczące ziarnem snopy i stawały w czterech kątach, pod obrus wpełzało szeleszcząc i pachnąc czerwcowymi łąkami siano. Chodzono do stajni z opłatkiem, a o północy najważniejsza granica pomiędzy światem ludzi i zwierząt przestawała istnieć: zaczynały one mówić. W tę świętą noc cofał się zegar historii ewolucji, rozwoju. Czcząc dziecko wracaliśmy do kolebki istnienia.

Janusz St. Pasierb, Gałęzie i liście, s. 54.