Czytelnia
Cezary Gawryś, Społeczna sprawiedliwość: praca od podstaw, „Tygodnik Powszechny” 2011 nr 38.
W Europie i wielu krajach całego świata stali wolontariusze ATD towarzyszą dzień po dniu ludziom doświadczającym nędzy i wykluczenia, mieszkają w „zakazanych dzielnicach”, słuchają i uczą się od nich, nawiązują przyjaźnie, a także pomagają osobom ubogim zabierać głos we własnej sprawie. Znajdują sojuszników wśród badaczy naukowych, działaczy samorządowych i polityków wysokiego szczebla.
Można powiedzieć, że ten typ wolontariatu to budowanie „od podstaw” solidarności społecznej, tworzenie sojuszu obywateli „dobrze się mających” z osobami wykluczonymi.
Mam poczucie, że działalność wolontariuszy, tak w ruchu ATD, jak i w innych organizacjach pozarządowych w Polsce, jest czymś więcej niż pomaganiem konkretnym osobom doświadczającym życiowych dramatów — nędzy, bezdomności, niepełnosprawności, uzależnienia od alkoholu czy narkotyków, opuszczenia, starości czy śmiertelnej choroby. Jest to budowanie od podstaw nowej kultury, opartej na szacunku dla drugiego człowieka, kimkolwiek on jest.
Istotą tej kultury jest nie tylko uznanie niezbywalnej godności każdego człowieka, ale właśnie nawiązanie z nim relacji: wysłuchanie go, dzielenie się z nim tym, co we mnie najlepsze.
Solidarność to tworzenie przestrzeni wolności, w której każdy, niezależnie od wieku, pozycji społecznej, stanu posiadania i wykształcenia, będzie mógł podjąć jakieś sensowne działanie i wziąć za nie odpowiedzialność, by w pełni poczuć się człowiekiem.
