Czytelnia

Ostatecznie zatem według doktryny islamu istnieje możliwość zbawiepoza islamem, przy wypełnieniu pewnych warunków. Należy też zaznać, iż — zgodnie z nauczaniem muzułmańskim — piekło nie będzie istniało wiecznie, ulegnie zagładzie wraz z oczyszczeniem ostatniego grzesznika.

Ponieważ — jak starałem się to pokazać — nie ma możliwości zmian doktrynalnych w islamie, dlatego dialog międzyreligijny w żadnym stopniu nie może wpływać na stosunek islamu do innych religii, także na muzułńskie rozumienie zbawienia. Tolerancja jest immanentnym elementem islamu, natomiast jego nieprawdziwe i błędne interpretacje — np. w duchu prymitywnego fundamentalizmu czy integryzmu — są, o czym wspomniałem na wstępie, wynikiem nieistnienia wyraźnego i autorytatywnego centrum religii islamskiej.

Selim Chazbijewicz

Selim Chazbijewicz — ur. 1955. Tatar polsko-litewski, prezes Rady Centralnej Związku Tatarów Polskich, członek Najwyższego Kolegium Muzułmańskiego Związku Religijnego w RP, imam Muzułmańskiej Gminy Wyznaniowej w Gdańsku, redaktor naczelny „Rocznika Tatarów Polskich”. W latach 1986-1991 redaktor naczelny kwartalnika „Życie Muzułmańskie”. Współprzewodniczący Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów. Uczestnik Abrahamic FoCouncil przy Międzynarodowej Radzie Chrześcijan i Żydów i Martin Buber House. Absolwent polonistyki UniGdańskiego, doktor nauk politycznych, adiunkt w Instytucie Nauk Politycznych i Filozoficzno-SpołeczUniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autor pięciu książek poetyckich oraz wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat islamu oraz dziejów i tradycji tatarskich. Mieszka w Gdańsku.

¹ Święty Koran (tekst arabski i tłumaczenie polskie), Islam International Publications LTD.
² z „Heavenly Ornaments. Being English Translation of Maulana Ashraf Ali Thanwis, Bahisti Zewar”, complete eleven parts by Mohammad Mashroor Khan Saroha, Darul-Ishaat, Urdu Bazar Karachi 1991.
³ Święty Koran..., dz. cyt.
⁴ Jedną wspólnotę religijną.
⁵ „Wersety z Koranu”, tłum. dr J. Szynkiewicz, Wilno-Sarajewo 1935.