Myśli na dziś

wróć do katalogu

Miesiąc z Hanną Malewską

Urodziła się 21 czerwca 1911 r. w Jordanowicach. W 1929 r. ukończyła żeńskie gimnazjum w Lublinie, a następnie studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1933). Na studiach napisała swoją pierwsza powieść Wojna grecka poświęconą zamiłowaniom sportowym i filozoficznym Platona, za którą otrzymała wyróżnienie w konkursie Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Po ukończeniu studiów pracowała jako nauczycielka historii kolejno w szkole miejskiej w Niepołomicach i gimnazjum i liceum Krystyny Malczewskiej w Warszawie, gdzie zamieszkała w 1935 r.. W 1936 r. otrzymała II nagrodę w konkursie wydawnictwa Książnica-Atlas organizowanym przez Polską Akademię Literatury za powieść Żelazna brama, której bohaterem był cesarz Karol V Habsburg. W sierpniu 1939 ukończyła kolejną powieść Kamienie wołać będą, której akcja osnuta jest wokół budowy katedry w Beauvais w XIII w. Jej druk uniemożliwił wybuch II wojny światowej.

W czasie II wojny światowej była członkiem Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Służyła w Wydziale Łączności Konspiracyjnej Komendy Głównej AK, kierując w nim Biurem Szyfrów Zagranicznych. W latach 1943–1944 napisała powieść Żniwo na sierpie poświęconą C.K. Norwidowi. Brała udział w powstaniu warszawskim na Woli, a następnie na Starym Mieście. Opuściła miasto 3 października 1944 r. z ludnością cywilną. Służbę w AK zakończyła w stopniu kapitana.

Po zakończeniu wojny zamieszkała w Krakowie. W 1946 r. wydała Kamienie wołać będą (za którą w 1948 r. otrzymała nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka), a w 1947 r. Żniwo na sierpie. W latach 1945–1947 uczyła historii w Państwowym Liceum Handlowym w Krakowie. Od 1945 publikowała w „Tygodniku Powszechnym” oraz „Tygodniku Warszawskim”. Od 1946 r. redagowała miesięcznik „Znak”. Po jego zawieszeniu w 1953 r. pracowała jako archiwistka w Bibliotece Kórnickiej. W 1954 r. opublikowała powieść Przemija postać świata, której akcja toczy się w VI w. po Chrystusie w chylącym się ku upadkowi Cesarstwie Rzymskim. W 1956 r. wydała zbiór opowiadań historycznych Sir Tomasz More odmawia.

Od 1957 r. pracowała znowu w reaktywowanym miesięczniku „Znak”, a w 1960 r. została redaktorem naczelnym pisma. To ona odkryła takich autorów jak Józef Tischner czy Henryk Elzenberg. W 1959 r. opublikowała Opowieść o siedmiu mędrcach, poświęconą przedklasycznej Grecji, a w 1965 r. luźno opartą o dzieje własnej rodziny książkę Apokryf rodzinny. W 1967 r. była delegatem na III Światowy Kongres Apostolstwa Świeckich w Rzymie. W 1970 r. wydała swoją ostatnią książkę, w której połączyła dwie prace Labirynt i LLW, czyli co się może wydarzyć jutro. Utwory te były napisane w dwóch odmiennych stylach. Pierwszy, zbliżony do prozy poetyckiej, opisywał początki cywilizacji, akcja drugiego, mającego charakter powieści sensacyjnej, umieszczona była w przyszłości.

W 1973 r. przeszła na emeryturę i zrezygnowała z funkcji redaktora naczelnego „Znaku”. W ostatnich latach życia chorowała na gruźlicę. Zmarła na tę chorobę 27 marca 1983 r., została pochowana na cmentarzu przy klasztorze benedyktynów w Tyńcu.



wróć do katalogu

Bez Ciebie nie przetrwa WIĘŹ! Jak możesz pomóc?